چندروزی است با خودم کلنجار میروم که این مطلب را بنویسم یا نه؟ اگر میتوانستم یک جورهایی با خودم کنار بیایم نمینوشتم. با خودم گفتم: این اتفاق هم مثل بقیه اتفاقات. الحمدلله مدتهاست کسی تلویزیون نمی بیند. تو هم که این برنامه را از سر اتفاق در منزل دوستت دیدهای، شتر دیدی ندیدی. چندروزی هم صبر کردم. دیدم این رسوایی به فضای مجازی راه پیدا نکرده. گفتم حالا که کسی خبردار نشده نوشتن من درباره این موضوع یک جورهایی شاید اشاعه وهنِ اعتقادات کثیری از مردم دنیا باشد.