فولاد در ایران نه تنها محصولی صنعتی، بلکه کالایی سیاسی و استراتژیک است. از تأمین مواد اولیه صنایع خودروسازی و ساختمانی گرفته تا صادرات و ارزآوری و حتی مداخلات سازمان حمایت در قیمتگذاری آن، همه نشان میدهند که فولاد فراتر از یک کالا، به بخشی از معادلات کلان اقتصادی بدل شده است. با این وجود، نبود نهاد واحد برای سیاستگذاری، نظارت، ساماندهی زنجیره تولید تا مصرف، و حمایت هدفمند از این صنعت، مشکلات عدیدهای را ایجاد کرده است.