دهخدا تدوین دانشنامهای از واژگان فارسی را در دستور کار خود قرار داد و با کاری از جنس فردوسی در سرایش شاهنامه، توانایی و بنیهی زبان را به رخ کشید. این کار در عین حال به تقویت و تحکیم هویت ملی ایرانی نیز مدد رساند. این کار دقیقا همان است که حکیم توس در قرن چهارم از عهدهاش برآمد و به جادوی زبان، هویت ملی ایرانی را حفظ کرد و تداوم بخشید.