آقای رئیس‌جمهور، آیا فرهنگیان واقعا نگرانند!

احمد عزیزی* - یکی از دستاوردهای پیروزی انقلاب اسلامی، ایجاد فضای نقد در بحبوحه تصمیم گیری‏های نظام سیاسی و به تبع آن تغییر در قدرت ساختاراداری کشور است که همواره در به ثمر نشاندن اهداف سیاسی کمک بسزایی می‌کند. نظام تعلیم و تربیت کشور با بهره‌مندی از بیش از 13 میلیون دانش‌آموز و یک میلیون معلم به عنوان بخش بزرگی از نظام اداری کشور همواره دستخوش تصمیمات بعضا ناپخته جریان‌های سیاسی کشور شده به گونه‌ای که اهداف کلان کشور را به پای منافع زودگذر و بعضا جناحی قربانی می‌کنند.بیانیه 6 تشکل فرهنگی اصولگرای کشور خطاب به رئیس‌جمهوری با رویکردهای کاملا سیاسی و به دور از منافع کلان آموزش و پرورش کشور نمونه‌ای از این موارد است که نشان می‌دهد افراد و جریان‌های سیاسی امتحان‏پس‏داده کشور که بعد از سه شکست در انتخابات‌های 92 ، 94 96 و عدم اقبال مردم به ظاهرسازی‌های رسانه‏ای در لوای بیانیه تشکل‌های فرهنگی به‏گونه‌ای به تخریب دولت و نظام تعلیم و تربیت پرداخته‌اند که گویی آنها در هیچ دوره و زمانی در ساختار تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی دخالتی نداشته‌اند و فقط نظاره‌گر بازیگردانی احزاب بوده‌اند.و اما چندین نقد بر بیانیه وارد است از جمله:1- در آموزش و پرورش دولت تدبیر و امید، خانه اندیشه‏‏ورزی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایجاد و جناب وزیر مشاوری را بر این امر انتخاب کردند تا دغدغه‌های فرهنگی و صنفی از این طریق و با برگزاری جلسات مستمر با وزیر به اطلاع ایشان برسد؛ و کمابیش نمایندگان تشکل‌های اصولگرا در جلسات مختلف مواضع خود را بیان می‌کردند اما در دوره سرپرست جدید آموزش و پرورش علی‏رغم دعوت، دوستان اصولگرا از حضور در جلسه سر باز زده و به جای طرح مواضع خود در حضور بالاترین مقام مسئول، بیانیه کاملا سیاسی و نه فرهنگی و دغدغه‌مند خود را در رسانه‌ها منتشر کرده‌اند. حال اینکه چرا زبان نقد منطقی مطالبات در جلسات با حضور سایر نمایندگان تشکل‌ها را ندارند موضوعی است که باید خود این دوستان پاسخ دهند.2- در فراز ابتدایی این بیانیه، اوضاع آموزش و پرورش را به دلیل انتخاب سه وزیر- که دو نفر از آنها خودشان استعفا کرده‌اند- بی‌سر‏و‏سامان خوانده و مدعی نگرانی خانواده‌ها شده است. تغییرات پی در پی وزیر و به تبع آن تغییرات ساختاری به پیکره سیستم مدیریت ضربه می‌زند که این موضوع باید آسیب‌شناسی شود. اما جهت اطلاع نویسندگان ب