در غیاب مدینه عاقله

به‌نظر می‌رسد که توسعه در ایران از آن دست موضوعاتی است که همواره در جامعه بحث‌انگیز بوده است. واقعیت این است که آنچه از دهه 1320 تحت عنوان برنامه‌های توسعه‌ای شروع شده و تا دهه 1350 ادامه پیدا کرده است، نتوانسته پایداری و ثباتی نسبی را در جامعه رقم زند. یکی از نشانه‌های برجسته این ناپایداری، خود وقوع «انقلاب اسلامی» است؛ چراکه اگر قبل از انقلاب، برنامه‌های توسعه‌ «پایداری» ایجاد می‌کرد، اساساً جامعه به انقلاب سوق پیدا نمی‌کرد.