تشنگانِ سرزمین آب و نفت

زهرا داستانیاگر «نبود آب آشامیدنی» مردم را به خیابان نمی‌کشاند و اعتراض خیابانی را به خشونت، همچنان نام «غیزانیه» ناشناخته می‌ماند. یکی از سه بخش تابعه و بزرگ‌ترین بخش شهرستان اهواز، مرکز استان خوزستان. استانی که اگر از بارندگی‌های سیل‌آسای سال‌های اخیر چشم‌پوشی کنیم، با وجود خشکسالی 63 درصدی رودخانه‌هایش، همچنان سهم ۳۰ تا 40 درصدی از آب‌های سطحی ایران دارد و با ۱۰ سد آبی بزرگ و مهم بیشترین نیاز آبی سایر استان‌ها را به وسیله لوله‌های انتقال آب تامین می‌کند، اما غیر از شهرستان اندیمشک که آب شرب تقریبا مطلوبی دارد و آن را از سد دز می‌گیرد سایر شهرها و روستاهایش از آب شرب لوله‌کشی مطلوبی برخوردار نیستند. از جمله آنها، غیزانیه که هر 4 روز یکبار 4 ساعت آب شرب دارد و حالا که 3 روز از اعتراض به خشونت کشیده‌شده اهالی می‌گذرد به نظر می‌رسد باز هم وضعیت نامطلوب زندگی اهالی خوزستان از یاد رفته است. خوزستان که در طول 8 سال جنگ ایران و عراق بیشترین هزینه را پرداخت کرده، در طول دهه‌های اخیر آبستن اعتراضات اجتماعی ناشی از محرومیت بوده است. اعتراضاتی که اغلب‌شان با محوریت آب، محیط‌زیست، بیکاری و فقر آغاز شده و پایانی ندارد؛ یک روز با شعار «خوزستان هوا ندارد»، یک روز با شعار «مرگ بر ستمگر/ درود بر کارگر»، یک روز با حضور پای صندوق‌های رای با «دبه‌های آب» و یک روز با بستن جاده‌ها. خوزستان نزدیک به 4 دهه است که همچنان با محرومیت‌ دست و پنجه نرم می‌کند. اما محرومیت که به نبود امکانات و رفاه اجتماعی دامن‌زده تنها مشکلاتی نبوده که خوزستان را اسیر خود کرده است. خشکسالی و نابودی محیط‌زیست به واسطه بهره‌برداری‌های بی‌رویه از منابع طبیعی در دهه‌های اخیر بیشتر از سایر مناطق ایران خوزستان را متاثر کرده است. جلگه خوزستان که روزگاری بهترین مکان برای کشاورزی در ایران به شمار می‌رفت، به واسطه بهره‌برداری غیراصولی از آب، طرح‌های آبی کارشناسی‌نشده، احداث سدهای متعدد، احداث کارخانه‌ها و معادن که به آلودگی هرچه بیشتر آب و شوری آن منجر شده و توسعه ناپایدار کشاورزی، حالا تبدیل به زمینی نیمه‌بایر شده که کشاورزی دیگر حرفه‌ای به‌صرفه محسوب نمی‌شود. کشاورزان خوزستان یکی یکی از این کار دست کشیده، به واسطه تبعات زیست‌محیطی خشکسالی از جمله گردوغبارهای داخلی و خارجی روی به مهاجرت آورده‌اند. هرچند هنوز هستند آن‌