سه سناریو خودرویی ایران در دوره بایدن

با آغاز رسمی اجرای توافق هسته‌ای ایران و شش کشور قدرتمند جهانی در سال ۹۵، بسیاری از صنایع و بازارهای اقتصادی ایران خود را آماده استفاده از ظرفیتی کردند که لغو یا کنار رفتن تحریم‌ها ایجاد کرده بود. در حالی که در سال‌های قبل بسیاری از شرکت‌های ایرانی حتی برای کوچک‌ترین توافق‌های همکاری با شرکت‌های بین‌المللی با محدودیت مواجه بودند، در دوره برجام شرایط برعکس شد و این سرمایه گذاران خارجی بودند که برای ورود به ایران و عقد قراردادهای نهایی با طرف‌های ایرانی صف بسته بودند.صنعت خودرو ایران نیز از این قاعده مستثنی نبود. در مدتی کوتاه از شرکت‌های چینی و سرمایه گذاران فعال در شرق اروپا گرفته تا غول‌های خودروسازی فرانسه مانند پژو و رنو و حتی شرکت‌های مطرحی مانند فولکس، نمایندگان خود را به ایران فرستادند تا با عقد قراردادهایی جدید، جای پای خود را در بازار خودرو ایران محکم‌تر از گذشته کنند. شرکت‌های خودروساز ایرانی نیز که پس از سال‌ها در جا زدن، آماده تغییر شرایط و البته سبقت گرفتن از رقبا بودند، با روی باز تمامی این شرکت‌های خارجی را پذیرفتند و در نتیجه بسیاری از این مذاکرات به عقد قرارداد همکاری بین طرفین منجر شد.به گزارش اقتصادآنلاین، با وجود آنکه در آن زمان از وزیر وقت صمت گرفته تا مدیران خودروسازی معتقد بودند قراردادهایی برای مشارکت با طرف‌های خارجی بسته شده که می‌تواند صنعت خودرو ایران را متحول کند و در آینده نزدیک به تولید محصولاتی جدید و قابل رقابت در بازارهای خارجی خواهد انجامید اما از همان زمان کارشناسان صنعت خودرو این سوال را مطرح می‌کردند که چه تضمینی وجود دارد که در صورت بازگشت تحریم‌ها یا هر اتفاق و چالش جدیدی، شرکت‌های خارجی ایران را ترک نکنند؟ در واقع سوال اینجا بود که در صورت عمل نکردن خارجی‌ها به تعهداتشان، ایران چه اهرم فشاری برای دریافت غرامت دارد؟اما این سوال پاسخ واضحی نداشت، از سال 97 و همزمان با خروج آمریکا از توافق هسته‌ای، مشخص شد که ایران هیچ اهرم فشاری نداشته و قراردادها طوری منعقد شده‌اند که شرکت‌های خودروساز اروپایی توانستند بدون هیچ مشکل و نگرانی ایران را ترک کنند و خودروسازان داخلی را با برنامه‌ها و تعهداتی چند برابر شده تنها بگذارند. تحت تاثیر چنین شرایطی بود که صنعت خودرو ایران در سال‌های گذشته، از سویی با تعهدات جدی و گسترده‌ مواجه شد که با توجه