احتمالاً برای شما هم پیش آمده است که در تماسهای تصویری و در حین مکالمه با طرف مقابل به تصویر خود نگاه کنید. اما این مسئله این تصادف نیست، چرا که بارها و بارها تکرار میشود و ما همچنان به تماشای تصویر خود علاقهمند هستیم.یکی از اتفاقات شایع در تماسهای تصویری این است که افراد به جای اینکه به تصویر طرف مقابل نگاه کنند، به تصویر خود خیره میشوند. اگرچه خاموش کردنِ نمای شخصی در تماسهای تصویری کار سختی نیست اما معمولاً افراد از این کار پرهیز میکنند چراکه در آنها ایجاد اضطراب میکند. اضطراب ناشی از اینکه گویی شما دیگر وجود ندارید. یکی از فرضهای جدی درباره این رفتار به خودشیفتگی بازمیگردد اما به نظر نمیرسد خودشیفتگی بتواند این قضیه را توضیح دهد. حداقل نمیتوان گفت که افرادی که دچار این وسواس هستند که در تماس های تصویری یا چیزهایی شبیه به آن مدام به خودشان نگاه میکنند دچار اختلال خودشیفتگی هستند. این مسئله شاید با درجاتی از خودشیفتگی ارتباط داشته باشد اما نشانه اختلال خودشیفتگی نیست.ما از نگاه دیگران چه شکلی هستیم؟برای پاسخ به این سوال بهتر است روی این مسئله تمرکز کنیم که نگاه کردن به تصویر خودمان در حین یک گفتوگو چه کارکردی دارد تا اینکه آن را به اختلال ربط بدهیم. دیدن تصویر خود در حین مکالمه چیزی نیست که ذهن ما به آن عادت داشته باشد. برای مثال با یک عکس ساده طرف نیستیم و یا یک فیلم بلکه با خودمان به صورت زنده مواجهیم که واکنش ها و عکسالعملهایش را مانند یک سوم شخص مشاهده میکنیم، چیزی که عکسها و حتی فیلمهای خودمان به ما ارائه نمیکنند.تا قبل از همهگیری کرونا میزانی که ما با تصویر زنده خودمان مواجه میشدیم انقدری نبود که حالا هست. ممکن بود گاهی پای آیینه بایستیم و خودمان را تماشا کنیم. اما حالا ممکن است چند ساعت در یک جلسه باشیم و تصویر زنده خودمان را روبهروی خودمان داشته باشیم. در این فضای جدید ما این فرصت را یافتهایم که حرکات و رفتارهای خودمان را به صورت زنده در حضور دیگران تماشا کنیم و این مسئله میتواند جذابیت زیادی داشته باشد. در حالی که عکسها و فیلترهای رایج ما را عادت داده بودند که خودمان را به صورت فیلتر شده و سانسور شده ببینیم و کنترل کاملی بر تصویر خود داشته باشیم حالا در این فضاهای جدید با خود فیلتر نشدهمان مواجه میشویم و گاهی انگار در حال تم