گروه فرهنگ و هنر – در چند سال اخیر سینماها شاهد روزهای بسیار شلوغی بودند، روزهای عید و روزهای تعطیل که همیشه سانس‌های فوق‌العاده برقرار بود. اما حالا یک سال است که رونق از سینماها رفته است. کرونا همه چیز را تغییر داده. گرچه سینماها کم و بیش فیلمی روی پرده دارند اما نه تنها خبری از شلوغی سینما نیست بلکه گاهی شاید هیچ کس برای دیدن فیلمی به سینما نرود. همین موضوع باعث شده بسیاری از سالن‌داران با مشکلاتی علاوه بر مشکلات پیشین دست و پنجه نرم کنند و گاهی هم عطای سینماداری را به لقایش ببخشند. حالا نوبت سینما «عصر جدید» است.از سال ۱۲۸۳ که اولین مکان‌های نمایش فیلم در کشور پا گرفت، ده‌ها سینمای کوچک و بزرگ با تمام فیلم‌ها، آپارات‌خانه‌ها و آپاراتچی‌هایشان آمدند و رفتند، بعضی‌ها هنوز نشانی در شهر دارند و بعضی دیگر خاطره‌ای گنگ در ذهن‌ها هستند و از بعضی هم فقط اسمی در تاریخ مانده و بس.سینماهای قدیمی تهران چند سالی است فرسوده شده‌اند و با وجود پردیس‌های سینمایی، کمتر مخاطبی حاضر است که برای دیدن فیلم به این سالن‌های سینمایی برود؛ حتی اگر چنین سینمایی در حاشیه سر سبزترین بلوار تهران واقع شده و نوستالژی زیادی داشته باشد. گاه گاهی از گوشه و کنار و از ورای خبرهای تخریب، ریزش یا آتش‌سوزی این سینماها، از زبان این و آن مسئول زمزمه‌ای از «نوسازی» و «بازسازی» این سینماها هم به گوش می‌رسد. اما این سینماها به بهانه‌های مختلف یکی یکی برای همیشه تعطیل می‌شوند و صاحبان‌شان به دنبال تغییر کاربری می‌روند.این روزها هم که کرونا حرکت چرخ صنعت سینما را کند کرده و بعد از 4 ماه تعطیلی تنها با نیمی از ظرفیت می‌توانند فعالیت کنند و به همین دلیل صاحبان فیلم‌ها ریسکی برای اکران آثارشان نمی‌کنند. در این شرایط شاید سینماهای قدیمی دیگر نتوانند فعالیت‌شان را ادامه دهند و کسی هم تلاشی برای بازسازی سینماهای قدیمی نکند. اما با توجه به جغرافیای این سینماها و قدمت بنای آنها - که گاه به بیش از ۶۰ سال می‌رسد - حفظ این بناها به عنوان بخشی از خاطره جمعی شهروندان، تا چه حد اجرایی و از نظر اقتصادی توجیه‌پذیر است؟روزگاری لاله‌زار بورس سینماروها بود. زمانی سینماهایی این خیابان با حضور بهترین فیلم‌های ایرانی و فیلم‌های تازه دوبله شده دنیای غرب و هالیوود، فیلم نمایش می‌دادند. اما حالا این سالن‌ها و سینماها مانند مخروبه