از توافق صلح تا بشکه باروت

کنت ام پولاک، محقق موسسه امریکن انترپرایز در تحلیلی برای فارن پالسی به بیان دیدگاه‌های خود از نگاه یک محقق آمریکایی پرداخته و تلاش کرده است تا نزدیک شدن امارات و اسرائیل را ناشی از خروج آمریکا از خاورمیانه بداند.به گزارش ایسنا، نویسنده کتاب ارتش‌های شن: گذشته، حال و آینده تاثیرگذاری نظامی عرب‌ها نوشته است: «در اوت ۱۹۰۷، روسیه و بریتانیا کنوانسیون قرارداد سن‌پترزبورگ (Anglo-Russia- Convention) را به امضا رساندند که اختلافات ژئواستراتژیکی آن‌ها را برطرف کرد و بعد از نزدیک به یک دهه به عنوان دشمنان تلخ و خونین، اتحاد محکمی در بین آن‌ها به ارمغان آورد. رویارویی‌های آن‌ها در سراسر اوراسیا، بخش یا تمام کشتار فاجعه‌بار جنگ کریمه، جنگ روسیه و ژاپن، پیشروی‌های بریتانیا در افغانستان در سال‌های ۱۸۳۹ و ۱۸۷۸ و بحران‌های بی‌شمار بر سر تنگه‌های ترکیه و رقابت بیهوده در آسیای مرکزی را که به عنوان بازی بزرگ شناخته می‌شود، به وجود آورده بود. دست‌کم در نظر برخی ناظران معاصر، به نظر می‌رسید این توافق نشانی از یک صلح بزرگ‌تر در آینده داشته باشد.یک مشکل وجود داشت: قرارداد سن‌پترزبورگ محصول نگرش‌های مسالمت‌آمیزتر در لندن یا سن‌پترزبورگ نبود، بلکه محصول تغییر دراماتیک در تعادل قدرت و برآمدن یک تهدید جدید بود.این تجاوز آلمان ویلهلمی بود که این قرارداد را - که برای دو کشور ضروری بود - ممکن کرد. روسیه که در آن زمان مورد حمایت انگلیس (در کنار فرانسه) قرار گرفت، به بیان موضع قاطع‌تر خود در بالکان پرداخت و یک رژیم تروریستی صرب را علیه اتریش شوراند و بدین‌ ترتیب بحران بالکان را به وحشت جنگ جهانی اول تبدیل کرد. چنانچه بریتانیا به مخالفت با پیشروی‌های روسیه در بالکان، مانند رویه گذشته خود پیش از قرارداد ۱۹۰۷ ادامه داده بود، تاریخ طور دیگری رقم خورده بود و ممکن بود جلوی قرن ۲۰ خونینی که این پیشروی‌ها آغاز کرد، گرفته شود.درس قرارداد سن‌پترزبورگ این است که یک رویداد دیپلماتیک که یک رقابت ژئواستراتژیک بلندمدت را فرو می‌نشاند، ممکن است آن طور که به نظر می‌رسد، مزیت بزرگی نباشد.در عوض، ممکن است منادی وضعیت بدتری هم باشد.و در مورد اعلامیه هفته گذشته مبنی بر آنکه امارات متحده عربی ارتباطات با اسرائیل را عادی‌سازی می‌کند هم همین نگرانی وجود دارد.آیا این پیشرفت مثبتی بود؟ از لحاظ مزیتی، بله. این توافق بیانگر