روزگار ملال‌انگیز کرونایی

با گذشت هشت ماه از همه‌گیری ویروس کرونا، مبارزه با این بیماری همچنان مهم‌ترین رویداد جهان است و می‌توان گفت در «شرایطی مزمن» گرفتار شده‌ایم. این شرایط که بر کل جهان حاکم است بی‌شباهت به ویژگی‌های «بیماری مزمن» نیست. به بیماری صعب العلاج یا بیماری‌ای که ذاتا طولانی‌مدت است مانند آسم یا دیابت، اصطلاحا «مزمن» گفته می‌شود، درد و بیماری که پایان آن قابل پیش‌بینی نیست. در دوره طولانی بیماری برای زندگی عادی و معمولی مشکلاتی به وجود می‌آید، از جمله اینکه علاوه بر نیاز به درمان، بیمار باید با مشکلات جانبی خود نیز دست و پنجه نرم کند و در این دوره نیاز به درمان‌های حمایتی و توانبخشی دارد. بیماری مزمن تغییرات عمده‌ای در زندگی فرد به وجود می‌آورد و باعث ایجاد محدودیت‌هایی می‌شود، کاهش اعتماد به نفس، کاهش امید به آینده، غم، ترس، نگرانی، خشم و عصبانیت از جمله احساساتی هستند که فرد مبتلا به بیماری مزمن علاوه بر درد و رنج خودش تجربه می‌کند و گاهی دچار یأس و اندوه و نهایتا افسردگی می‌شود. یک «دردسر» و «مشکل» هم می‌تواند «مزمن» شود و همین شرایط را برای همه افراد جامعه به وجود بیاورد. مشکلات مزمن و بلندمدت یک استرس و فشار عصبی را به افراد تحمیل می‌کنند و موجب ایجاد یک احساس ناخوشایند و ملال‌آور می‌شوند. پژوهش‌ها درخصوص بیماری‌های مزمن نشان داده رابطه مثبت و معناداری بین احساس ملال با خستگی، اضطراب، خُلق افسرده، افت تحصیلی، عملکرد ضعیف و حتی تشدید بیماری جسمانی و به‌طور کلی کاهش رضایت از زندگی وجود دارد و قابلیت‌های فردی در طول مدت ابتلا کاهش می‌یابد و حتی ممکن است به روی آوردن به مصرف الکل یا مواد روانگردان منجر شود. شرایط این روزهای مردم جهان شبیه به همین وضعیت است. همه‌گیری کرونا سبب شده تغییرات عمده‌ای در زندگی مردم به وجود آید.  منع شدن مردم از بسیاری فعالیت‌ها، انجام وظایف دشواری مانند پوشیدن ماسک و شستن مکرر دست‌ها، مخاطره‌آمیز بودن کلیه فعالیت‌های اجتماعی و مرتبط با گذراندن اوقات فراغت مانند، ورزش کردن، فعالیت‌های هنری، تجمعات، مهمانی و