مطبوعات ساکت

هنوز زلزله مرگباری در تهران رخ نداده اما سال‌هاست که رسانه‌ها درباره این پدیده می‌نویسند، هشدار می‌دهند، تحلیل می‌کنند و پیشتاز در مقابل وقوع این پدیده عمل کرده‌اند اما آیا رسانه‌های ما این حرکت رو به جلو را در مقابل مسائل سیاسی و اجتماعی می‌توانند داشته باشند؟ یک روزنامه‌نگار می‌داند که باید طبق چارچوب قانون اساسی عمل کند. علاوه بر این شورای امنیت ملی نیز در اتفاقات و حوادث مختلف دستورالعمل‌هایی را برای رسانه‌ها ارسال می‌کند اما به نظر می‌رسد گاهی خود رسانه‌ها چنان دست به عصا حرکت می‌کنند که نه خواست قانون است و نه خواست نهادی مانند شورای امنیت ملی. چرا گاهی رسانه‌ها تا این اندازه جرات و جسارت حرفه‌ای خود را از دست می‌دهند و گرفتار خط قرمزهای خود ساخته می‌شوند؟ «شهریار شمس‌مستوفی»، سردبیر روزنامه همشهری در وصف این وضعیت می‌گوید: «اگر در برخی موارد رسانه‌های ما چیزی نمی‌گویند این برمی‌گردد به یک خودسانسوری که در رسانه‌های ما وجود دارد و این خودسانسوری محصول چندین دهه اتفاقاتی است که در عرصه رسانه افتاده است. در دوره‌ای رسانه‌ها به‌ شدت توقیف شدند و این باعث شد رسانه‌ها برای ادامه حیات خود یکسری رفتارها انجام دهند. طبیعتا مراجع قدرت اعم از سطوح میانی و پایینی خیلی بیشتر مایل هستند آزادی را از رسانه‌ها بگیرند.»