شنا درحوضچه اکنون حوادث

شاید باورتان نشود ولی یک‌بار دیگر در کشورمان در برابر امری از قبل پیش‌بینی شده و هشدار داده غافلگیر شدیم و برفی بی‌سابقه در استان گیلان هم بسیاری را در جاده‌ها گرفتار و هم جریان عادی زندگی را در این استان مختل کرد. حتما در جریان اخبار برف هفته گذشته در گیلان هستید و اینکه در این استان چه وضعیت عجیبی حاکم بود. نکته عجیب اما در این ماجرا همان داستان همیشگی بود. اینکه چرا با وجود همه این پیش‌بینی‌ها و هشدارها این همه موقعیت بحرانی ایجاد شد. این درست است که از بسیاری از این موقعیت‌ها شاید نمی‌شد جلوگیری کرد و باید پذیرفت که در کنار چنین برف سهمگینی حتما اختلال‌هایی در جریان زندگی مردم پدید بیاید. ولی اینکه با چنین برفی خدمات اولیه زیرساختی هم نابود شود و زندگی مردم به دوران پیش از ظهور تکنولوژی در زندگی بازگردد دیگر پذیرفته شده نیست. مساله‌ای که ما در چند سال اخیر با آن مواجه هستیم، این است که برخورد مسوولان در برابر حوادث طبیعی پیش‌بینی شده و پیش‌بینی نشده به یک شکل هست. آنها صبر می‌کنند تا اتفاقی رخ بدهد و بعد کم‌کم تلاش می‌کنند تا مشکلات را برطرف کنند. صورتی از مشکل هم که برطرف شد خیلی سریع در رسانه‌ها گزارش می‌دهند که مشکل برطرف شده و مثلا هیچ جاده‌ای بسته نیست یا هیچ خانه‌ای بدون برق نیست. در حالی که عوارض مساله نشان می‌دهد که مثلا تا چند روز بعد از حادثه همچنان جریان خدمات در مناطق مختل شده است. شاید باید بپذیریم که وضعیت زیرساختی کشور در ارایه خدمات اولیه چنان است که با یک برف از کار بیفتد و شاید به همین دلیل هم هست که مسوولان چندان به هشدارهای قبل از حادثه توجه نمی‌کنند. چون می‌دانند که وضعیت تاب‌آوری زیرساخت‌ها در برابر هر سطحی از حادثه به چه میزان است و از همین جهت خودشان را زیاد درگیر تمهیدات پیش از مساله نمی‌کنند. در واقع در این مساله یک نگاه شرقی و آمیخته به عرفانی هم نهفته است و مسوولان چندان خودشان را درگیر دوراندیشی و عافیت‌طلبی نمی‌کنند و دوست دارند در حوضچه اکنون حوادث شنا کنند. احتمالا پیش خودشان هم می‌گویند مردمی که با وجود هشدارها باز هم در جاده‌های برفگیر می‌مانند لابد طرفدار این نگاه مدیریتی و سبک بر