100 سال روابط بین‌الملل

به مناسبت صدسالگی تاسیس رشته روابط بین‌الملل، موسسه مطالعات و تحقیقات ابرار معاصر تهران، کتابی با عنوان «روابط بین‌الملل در ایران، از تکثر روایت‌ها تا ضرورت تفکر پارادایمیک» را منتشر کرده است که با توجه به اهمیت این رشته دانشگاهی، به ویژه با توجه به اهمیت مدیریت تعاملات بین‌المللی در عصر جهانی شدن، اثری ارزشمند و درخور توجه است. تدریس مسائل بین‌المللی در دانشگاه‌های سراسر جهان و در قالب رشته تخصصی روابط بین‌الملل، به‌طور جدی به سال‌های پس از جنگ جهانی اول باز می‌گردد. ویرانی‌های به‌جامانده از جنگ و مساله چگونگی مدیریت روابط کشورها با یکدیگر به منظور جلوگیری از وقوع بحرانی مشابه، بررسی علمی این موضوع را چه به صورت نظری و چه عملی اجتناب‌ناپذیر کرد. در ایران هم به تدریج با تاسیس مدرسه علوم سیاسی و سپس دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، مطالعات بین‌المللی به صورت پراکنده و در قالب رشته علوم سیاسی مورد توجه قرار گرفت و تنها پس از انقلاب اسلامی ایران (1357) بود که تدریس روابط بین‌الملل به صورت رشته‌ای مستقل در برخی دانشگاه‌ها آغاز شد.  کتاب روابط بین‌الملل در ایران مجموعه‌ای است از مقالات اساتید برجسته و پژوهشگران روابط بین‌الملل که از این حیث اثری شایان توجه است؛ چراکه بررسی انتقادی و آسیب‌شناسانه این رشته از نگاه دست‌اندرکاران آموزش و پژوهش این رشته مطالعاتی، به شکل موثرتری می‌تواند نقاط قوت و ضعف را برای سیاستگذاران و برنامه‌ریزان روشن کند.  این کتاب در دو بخش بازاندیشی و طرح ایده در روابط بین‌الملل و همچنین آموزش و پژوهش در روابط بین‌الملل در ایران به رشته تحریر درآمده است. در بخش اول مقالاتی در خصوص تاریخ صدساله روابط بین‌الملل در ایران و جهان به چشم می‌خورد که از منظر توجه به مسائل روز جهانی و طرح پرسش‌هایی در خصوص این موضوعات، تاکید بر رویکردی عملی در پرداختن به موضوعات بین‌المللی فراتر از نگاه هنجاری، توجه به مشکلات این رشته و اتخاذ نگاه آسیب‌شناسانه و در پیش گرفتن نگاهی جدید در حل مسائل پیش‌رو، شایان توجه است. در این فصل در ادامه مقالات پیشین که عمدتا ماهیتی تاریخی داشتند، در دو