حق همیشه با بازیکن است!

در کنار همه مشکلات ریز و درشتی که در فوتبال باشگاهی ما وجود دارد، دو عامل به ‌شدت تاثیرگذار هم دیده می‌شوند که متاسفانه به اندازه اهمیت‌شان مورد بحث قرار نمی‌گیرند؛ اولی نحوه قرارداد بستن است و دومی پایبندی به مفاد قرارداد. به این نمونه‌ها توجه کنید:  مهدی ترابی به خاطر پرداخت نشدن کمتر از ۱۰ درصد از قرارداد سال قبلش موفق به فسخ یک‌طرفه قرارداد با پرسپولیس شد و به قطر رفت.  روزبه چشمی با وجود تمدید قرارداد با استقلال به خاطر داشتن بندی در قراردادش که می‌گفت در صورت داشتن پیشنهاد خارجی می‌تواند فسخ کند، قراردادش را فسخ و راهی قطر شد. شجاع خلیل‌زاده مدت‌ها قبل به خاطر باقی ماندن بخشی از مطالباتش اقدام به فسخ یک‌طرفه کرد. علی کریمی برای پیوستن به استقلال شرط گذاشته در صورتی که پیشنهاد خارجی حتی با مبلغ پایین هم داشت بتواند یک‌طرفه فسخ کند. بیرانوند با تمدید قراردادش به مدت نیم‌فصل با پرسپولیس موافقت کرد! نمونه‌ها فراوان است. هم امسال و هم سال‌های گذشته بارها دیده‌ایم بازیکنان تحت قرارداد به راحتی می‌توانند جدا شوند و سودی هم عاید باشگاه نکنند. در این بین رویه عجیب دیگری در بین بازیکنان دیده می‌شود. آنها وسط قرارداد با باشگاه وارد مذاکره می‌شوند تا رقم قراردادشان را چندبرابر کنند.  در نمونه شجاع خلیل‌زاده او که قراردادش را فسخ کرده بود مدام به باشگاه سر می‌زد تا بتواند قرارداد جدیدی به امضا برساند. این در حالی بود که او سال گذشته با قراردادی سه ساله در پرسپولیس ماندنی شد و هنوز دو سال از قراردادش باقی مانده بود. عجیب‌تر اینکه درخواست بازیکنان از نظر هواداران امری بسیار عادی تلقی می‌شود. یعنی آنها به بازیکنان حق می‌دهند در حالی که پیش‌تر قراردادی با مبلغ معین امضا کرده‌اند، درخواست قرارداد جدید با مبلغی  جدید بدهند.  سال‌هاست چنین رویه‌های غلطی در فوتبال باشگاهی ما باب شده و مشکلات بزرگی سر راه تیم‌ها قرار داده است. همین قراردادهاست که مدام دست بالا را به  بازیکنان می‌دهد.  همین حالا استقلال با چند بازیکن قرارداد بسته که باشگاه‌های سابق‌شان معتقدند آنها غیرقانونی اقدام به فس