میکل‌آنژ و داود

سال 1504 در چنین روزی میکل‌آنژ از تندیس 5 متری داود رونمایی کرد. خلق این مجسمه مرمری که اکنون یکی از شاهکارهای هنر عصر رنسانس و همچنین مشهورترین مجسمه سنگی تاریخ محسوب می‌شود 3 سال طول کشید و میکل‌آنژ که به سفارش کلیسای جامع فلورانس این کار را شروع کرده بود و پیش از رسیدن به 30 سالگی‌اش آن را به پایان برد. او نه اولین کسی بود که یکی از قهرمانان عهد عتیق را بازآفرینی می‌کرد و نه آخرین‌شان، اما شهرت و اعتبار ناشی از تندیس داود او را – که پیش از آن هم هنرمند مهمی بود – به یکی از مهم‌ترین چهره‌های تاریخ هنر تبدیل کرد.  او نقاشی سقف گنبدی نمازخانه سیستین در واتیکان را (که برخی مهم‌ترین کار میکل‌آنژ می‌دانند) چند سال بعد از رونمایی از داود، یعنی در سال‌های اوج شهرتش به عهده گرفت. می‌گویند داود میکل‌آنژ که برخلاف ظاهرش نمونه‌ای از هنر دینی شناخته می‌شود سالی حدود 8 میلیون نفر را از گوشه و کنار جهان به فلورانس می‌کشاند و یکی از مهم‌ترین منابع درآمد آن شهر به شمار می‌رود، هرچند دولت ایتالیا و شهرداری فلورانس درباره حق مالکیت آن باهم اختلاف دارند.  خود میکل‌آنژ (مایکل آنجلو بوناروتی) هنر را با شاگردی شروع کرد، اما خیلی زود از میان‌مایگی استادش دلزده شد و راه خود را از او جدا کرد. با مطالعه آثار پیشینیان و تامل بر سنت هنری یونانی - رومی و آزمون و خطای فردی، نبوغ خود را پرورش داد و در همان سال‌های جوانی خودش را اثبات کرد. حافظه‌ای بسیار قوی و ذهنی متمرکز داشت و می‌توانست جزییات نهایی اثر را حتی پیش از شروع کار ببیند. البته مردی تلخ و تندخو و در مواجهه با مردم بسیار بی‌حوصله بود و حتی زمان نقاشی سقف نمازخانه سیستین همه دستیارانش را اخراج کرد و تقریبا کل کار را- که 4 سال طول کشید - به تنهایی پشت درهای بسته انجام داد. هم شیفته پروژه‌های بزرگ و کارهای سترگ بود و هم از همکاری با محافل قدرت و ثروت که حامی چنین کارهایی بودند احساس شرم و گناه می‌کرد.  هم خدمت به مسیحیت را وظیفه خودش می‌دانست و هم از پذیرش سفارش‌های واتیکان اکراه داشت. هرچه سنش بیشتر شد این کراهت هم بیشتر خودش را نشان داد و در سال‌های پیر