«شوک»، «سوگ»، «غم فقدان»... و بسیاری واژه‌های هم معنا و مشابه این کلمات با هر بار معنایی، قادر به توصیف حال آن پدر و مادری نیست که فرزندی به این دنیا هدیه داده، برای قد کشیدنش وقت و مهر و حوصله خرج کرده و شاهد کلنجار عجولانه‌اش با گره‌های بی‌شمار زندگی در این جامعه پرگره بوده تا روزی که خبر صعودش از پله‌های موفقیت را شنیده و به هجرانش راضی شده به قیمت آنکه دو نسل بعد از او؛ بعد از این مادر و پدری که امروز، روی پل میانسالی ایستاده‌اند، مفتخر به این باشند که نام پدر یا مادری را بر تبار خود دارند که در بهترین رده‌های دانشگاهی و تحصیلات عالی صاحبنام شده بودند.