جان‌های شیفته

بنفشه سام‌گیس| عکس‌هایی که در این صفحه می‌بینید؛ این 99 نفر، برندگان خوشبخت کنکور یا خودرو یا جوایز بانک نیستند. صاحبان این عکس‌ها مردان و زنانی هستند که پارسال، همین موقع؛ روز 19 آبان، در میان ما بودند؛ دوست و همسر و برادر و خواهر و فرزند و پدر و مادر و عزیز یک خانواده بودند و حالا از آنها فقط خاطراتی باقی مانده و عکس‌هایی و سنگ مزاری سرد که با گذشت روزها و ساعت‌ها، سردتر هم می‌شود.  این مردان و زنان مانند اغلب انسان‌ها، امیدوار به روزهای روشن‌تر، برای فردای خود آرزوهایی داشتند اما امروز، همه آن آرزوها و امیدها، ذراتی از خاک گور شده و بازماندگان فقط می‌توانند با بازخوانی همه آنچه این مردان و زنان می‌خواستند باشند، دل‌های بی‌تاب و رنجورشان را در فراق این عزیزان از دست رفته، تسکین دهند.  این مردان و زنان، سرمایه‌های ارزشمند این کشور بودند؛ پزشک و پرستار و بهیار و ماما بودند و انتخاب کرده بودند که هر نفس‌شان و هر قدم‌شان، تلاش برای نجات یک جان باشد. آنها با ایمان به همین انتخاب، 8 ماه و 3 ماه و 2 هفته و 4 ماه و... پای بالین مبتلایان کووید 19 در بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها و اتاق‌های جراحی و بخش‌های مراقبت ویژه ایستادند و شب را به صبح دوختند تا نفسی را ممتد و امیدی را بارور کنند و چه بالاتر و دهشتناک‌تر و جانگداز‌تر از اینکه بهای این ایستادگی، جان عزیز خودشان بود که فدا شد.  صاحبان این عکس‌ها، کارنامه اعمال ما هستند؛ ما که هنوز هم با وجدان‌های خفته، بدون ماسک در خیابان و مترو و اتوبوس وارد می‌شویم و خود را شجاع و باشعور و منطقی و مخالف لقب می‌دهیم و دیگران را ... ما که برای رفع بی‌حوصلگی، تقویم را ورق می‌زنیم و تعطیلات چند روزه یا پایان هفته را به مقصد یک منطقه گردشگری علامت می‌زنیم، ما که برای تنوع در روزمرّگی‌های‌مان، با جیب‌های خالی، راهی پاساژها و مغازه‌ها می‌شویم و بی‌هدف، از آخرین تغییرات ویترین بوتیک‌ها و فروشگاه‌ها و قیمت اجناسی که در این وانفسای اقتصادی به درد بام و شام‌مان هم نمی‌خورد، آمار می‌گیریم. ما که به قهوه‌خانه می‌رویم و برادروار