در ستایش عابدان جهادی

به دور از دنیای سیاست، بیرون از کش و واکش‌های جناحی، مردمانی خدوم و صافی‌دل کمر به خدمت خلق بسته‌اند و عمر و سلامتی و زندگی خود را وقف دیگران کرده‌اند. گل بعضی‌ها را با نق زدن و ناامیدی و طلبکاری ورز داده‌اند، بعضی‌ها هم جان شیفته‌ای دارند که جز با رایگان‌بخشی آرام نمی‌گیرد. فرموده‌اند علم جواهر‌الرجال، فی تقلب الاحوال. به تعبیر شهید چمران وقتی که شیپور جنگ نواخته می‌شود  مردها از نامردها تمیز داده می‌شوند. اختصاص به شیپور جنگ ندارد در هر اتفاق و ابتلایی بساط آزمون الهی گسترده می‌شود تا اولا دوستان خدا قد بکشند و بالا بیایند ثانیا تا سیه روی شود هر که در او غش باشد. در مقام حرف همه ایثارگر و بخشنده و عارف و مهربانیم و مدعی. به وقت ادعا اگر به خویش و بیگانه کمک نکنیم و بار از دوش دیگران برنداریم روزمان شب نمی‌شود. اما در عمل چه؟ آیا در عمل هم روسپید و سربلندیم؟ خیلی‌ها هستند که ایران ایران می‌کنند و دایما در نوشته‌ها و گفته‌ها‌ی‌شان تاکید صریح می‌کنند که «چو ایران نباشد تن من مباد ». صفحه‌های اینستاگرام و توییتر را نگاه کنید ببینید چقدر آه و افغان می‌کنند برای وطن چند هزار ساله؟ خیلی هم خوب اما آیا بیرون از حرف و عکس هم اینها کاری برای وطن کرده‌اند؟ آیا خدمتی هم از دست‌شان برآمده؟ هشت سال در این مملکت جنگ شد، صدام به اسم قادسیه و به رسم سعد‌ابن ابی‌وقاص آمد تا آب و خاک ایران را بگیرد و به عراق ضمیمه‌اش کند. حتی نقشه چاپ کرد و خوزستان را عربستان نامید. اما بینی و بین‌الله چه کسی مقابل این تجاوز و گستاخی سینه سپر کرد و به میدان رفت و جلوی زیاده‌خواهی صدام را گرفت؟ چه کسانی و از چه طایفه و قشری به جبهه رفتند و نگذاشتند حتی یک‌وجب از خاک میهن کم شود؟ من خیلی‌ها را می‌شناسم که برای رستم فرخزاد دل می‌سوزانند و موقع خواندن نامه‌اش در شاهنامه اشک می‌ریزند. به این احساسات میهن‌دوستانه احترام می‌گذارم اما در عین حال سوال می‌کنم که آیا قضای همرزمی با رستم را در جنگ هشت‌ساله به‌جا آوردند؟ سانتی‌مانتال‌ها کسانی هستند که بهای احساسات&zwnj