قره‌باغ و فقدان مزمن اراده

استمرار درگیری در قره‌باغ به‌رغم اعلام چندباره آتش‌بس، این سوال را ایجاد کرده است که چرا این بار این درگیری کهنه تا این اندازه استمرار پیدا کرده است؟ اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم برای پایان یک درگیری نظامی باید عزم و اراده کافی میان دو طرف درگیری وجود داشته‌باشد. اما آنچه در سه هفته گذشته شاهد بودیم، این است که نه در آذربایجان و نه در ارمنستان، اراده‌ای برای پایان این درگیری وجود ندارد. البته توازن اراده میان دو طرف متفاوت است. برای طرف ارمنی به این دلیل که موقعیت تثبیت‌شده‌ای در سرزمین‌های اشغال‌شده دارد، بیشتر این میل وجود دارد که درگیری زودتر خاتمه پیدا کند، در برابر برای باکو که تلاش می‌کند سرزمین‌های خود را آزاد کند، تمایل دارد که جنگ را ادامه دهد تا شاید به هر ترتیبی بتواند بخش‌هایی از سرزمین خود را باز پس بگیرد. ارزیابی‌های منطقی نشان می‌دهد که نه جمهوری آذربایجان به حدی قدرت نظامی دارد که بتواند این مناطق را آزاد کند، نه ارمنستان توان این را دارد که بتواند تکلیف قره‌باغ را یکسره کند و بتواند در بلندمدت این بخش از خاک آذربایجان را به عنوان دولتی خودمختار یا بخشی از خاک ارمنستان تبدیل کند.