گروه اجتماعی| سال‌هاست که وقتی سازمان پزشکی قانونی دلایل مرگ در محیط کار را اعلام می‌کند، در گزارش‌ها یا از زبان مسوولانش تکرار می‌شود که «سقوط از بلندی مهم‌ترین علت فوت کارگران به حساب می‌آید». اصابت جسم سخت، برق‌گرفتگی، ریزش معدن و ساختمان و ... این فهرست همین‌طور ادامه پیدا می‌کند. هر سال شاید جای یکی، دو مورد از این عوامل که با عنوان «مرگ و میر ناشی از حوادث کار» شناخته می‌شوند، تغییر کند. اما اینکه عکس و فیلم و خبر برسد از کارگری که خودش را در یکی از این روزهای داغ خرداد خوزستان، در پس‌زمینه‌ای از لوله‌ها و تاسیسات میدان نفتی هویزه حلق‌آویز کند را دیگر نمی‌شود در این دسته‌بندی‌ها جا داد. عمران محمدی‌روشن، کارگر بخش حراست شرکت پیمانکاری موسسه نظم‌آفرینان ایمان در محدوده چاه نفتی شماره 19 میدان نفتی یادآوران جان خودش را گرفت. برخی‌ها، بی‌ملاحظه عکسی از پیکر معلقش در کنار لوله‌های نفت را منتشر و اغلب اما به انتشار یک ویدیوی کوتاه قناعت کردند؛ تصویر زمانی که پیکر عمران پایین کشیده شده و تنها چیزی که دیده می‌شود، یک پارچه آویخته از یک لوله است و یک جفت کفش بی‌صاحبی که بر زمین مانده. در ویدیو چند نفری ساکت دور خودشان می‌چرخند، یک نفر با صدای بلند می‌گرید و یکی دیگر می‌گوید: «انا لله و انا الیه راجعون».
«انا لله و انا الیه راجعون» را موسسه نظم‌آفرینان ایمان هم در ابتدای بیانیه‌اش آورده است، اطلاعیه‌ای که گویا به ناچار و به خاطر هجمه‌های سنگین علیه شرکت صادر شده است: « این موسسه در پی انتشار اخباری که جانب انصاف در نقل و انتقال آن رعایت نشده است به ناچار در این لحظات حزن‌انگیز جهت تنویر افکار عمومی و ارایه گواه و مدرک جهت قضاوت صحیح ناچار به ادای پاره‌ای توضیحات است، هر چند که ترجیح بر این بود توضیحات در این خصوص پس از برگزاری مراسم سوگواری دوشادوش خانواده محترم محمدی‌روشن ارایه شود.» اما هجمه به این شرکت به چه دلیل صورت گرفت؟ تصویر کارگری که در لباس رسمی کار خودش را بر بالای یکی از منابغ غنی نفت و ثروت به دار بکشد مان