زبان چیست؟

ابوریحان بیرونی ایراداتی به زبان فارسی داشت. امروز یکی از این ایرادات ما را مجبور به تحمل دو معنی کاملا بی‌ربط از واژه زبان کرده است. اولین معنی که اکثر ما با شنیدن واژه زبان سریعا درک می‌کنیم همان اندامی است که در دهان ما و دیگر پستانداران و خزندگان است. جای دوری نروید در کله‌پزی‌ها پخته‌اش را و در ساندویچی‌ها سرخ شده‌اش را می‌فروشند.  اما آنچه ما امروز به دنبال فهم آنیم در دهان نیست. از این رو تلاش برای یافتن تعریف زبان، منجر به متن‌کاوی در متن‌های پیشینیان سپس دسترسی به متن‌هایی شد که برچسب‌هایی مانند: مکتب لایپزیگ،گروه زبان‌شناسی پراگ،گروه زبان‌شناسی مسکو، مکتب ساختگرای امریکایی، ‌مکتب کپنهاگ، ‌مکتب لندن، ‌مکتب کازان، ‌مکتب لایدن وگروه اوپوجاز از یکدیگر جدا می‌شدند و در انتها، نتیجه این متن‌کاوی فهرست بلند بالایی از تعریف‌هایی بود که نگاشت همه آنها را در یک ستون 900 کلمه‌ای عملا غیرممکن است. بنابراین تعدادی از آنها که بر حسب زمان مرتب شده‌اند، یکی بعد از دیگری در ادامه ارایه شده‌اند:  ۱۹۰۰ میلادی، ‌هنری سوییت: زبان، بیان ایده‌ها با استفاده از کلماتی است که از ترکیب آواهای گفتار به وجود می‌آیند.کلمات با هم ترکیب می‌شوند و جملات را پدید می‌آورند. ۱۹۱۶ میلادی، فوردینان  دوسوسیور: زبان سیستمی است که در آن همه ‌چیز نزدیک به هم است. سیستمی از نشانه‌هایی دلبخواهی که دارای دو بخش صورت و معنی هستند. این سیستم هم چیزهایی که لمس شده‌اند را و هم بیان آنها را شامل می‌شود. در این سیستم بیان و آنچه لمس شده به هم پیوند می‌خورند. بیان شامل صدا‌ها و نویسه‌هایی است که نوع بشر برای ارتباط تولید می‌کند.  ۱۹۴۲ میلادی، برنارد بلاچ و جورج لئونارد تراگر: زبان سیستمی از نمادهای آوایی دلبخواه است که یک گروه اجتماعی برای رسیدن به هدفی مشترک از آن در تعامل با یکدیگر استفاده می‌کنند. 1953 میلادی، لویی یلمزلف: زبان متشکل از محتوا و بیان است. محتوا و بیان با فرآیند تبدیل به هم متصل می‌شوند و بین محتوا و بیان هیچ تناظر یک به یکی وجود ندارد. زبان متشکل از سیستم و توالی‌هاست