شنبه, ۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 20 April, 2024
۱۳۹۹/۰۸/۱۰ / /
تحریم‌های یکجانبه: مشروعیت اخلاقی و قانونی
در روابط بین کشورها گاهی دیده می‌شود یک کشور، کشور دیگری را از طرق مختلفی مانند فشار، تهدید، استفاده از زور و حمله مسلحانه، ارعاب و تحریم مجبور می‌کند شیوه خود را تغییر دهد. اجبار یا Coercion در طول تاریخ یکی از شایع‌ترین روش‌های تعامل بین دولت‌های مختلف بوده است. از دوران باستان تاکنون شاهد آنیم که دولت‌ها علیه یکدیگر از روش‌های مختلفی برای اعمال اجبار استفاده می‌کرده‌اند. اما با گذر زمان و توجه به اصول بشردوستانه برخی روش‌های اعمال اجبار با محدودیت‌هایی مواجه شده‌اند. برای مثال در مخاصمات مسلحانه و محاصره به موجب حقوق بشردوستانه به گرسنگی کشاندن غیرنظامیان ممنوع است. همچنین طرفین درگیر باید به محموله‌های کالاهای اساسی غذایی و دارویی اجازه تردد بدهند. این محدودیت‌های قانونی در کنوانسیون‌های ژنو و پروتکل‌های الحاقی آن تدوین گردیده و به طور جهانی پذیرفته شده‌اند. اما برخلاف روش‌های اعمال اجبار مسلحانه سایر روش‌های اعمال اجبار که به صورت مخاصمات مسلحانه و به‌کارگیری زور نیستند قانونمند نشده‌اند یا در مراحل اولیه شکل‌گیری ممنوعیت‌ها و موانع هستند. برای مثال هنوز به طور کامل روشن نیست که اعمال تحریم به عنوان یکی از روش‌های اجبار باید با چه موانع و استثنائاتی روبه‌رو باشد تا کشورها آزاد نباشند به هر نحو که مایلند از این شیوه علیه سایر کشورها استفاده کنند. تحریم‌های اقتصادی یکجانبه عبارتی است که برای توصیف تحریم‌هایی به کار می‌رود که نه توسط شورای امنیت سازمان ملل بلکه توسط یک کشور یا گروهی از کشورها علیه کشور دیگر اعمال می‌شود. تحریم‌های یکجانبه ممکن است تحریم‌های ثانویه را نیز در بر داشته باشند. به این صورت که کشورهای تحریم‌کننده شرکت‌ها و کسب و کارهای موجود در کشورهای دیگر که با کشور تحت تحریم تجارت می‌کنند را نیز تحریم نمایند. این شیوه اعمال اجبار در دهه‌های اخیر در روابط بین‌الملل به نحو فزاینده‌ای رشد کرده است. پیش‌تر این روش اجبار معمولا توسط کشورهای قدرتمند غربی علیه کشورهای کمتر توسعه یافته‌تر استفاده می‌شد، اما در سال‌های اخیر د
استقلال فوتبال اسرائیل اصفهان ایران رژیم صهیونیستی پرسپولیس عملیات وعده صادق فلسطین سیل حمله ایران به اسرائیل لیگ قهرمانان اروپا