موردِ «دل»

از جمله عادت‌های بسیار بد من نگاه کردن به تلویزیون هنگام غذا خوردن است. چنان این دو را در پیوند وثیقی با یکدیگر می‌دانم که انگار خوردن بی‌تلویزیون عملی ناقص است. انتخابم برای این اوقات معمولا برنامه‌هایی است که به کمترین میزان توجه نیاز دارد. پیش‌تر که در مجله کرگدن صفحه نقد تلویزیون داشتم این اوقات به برنامه‌های تلویزیون داخلی و بیشتر هم سریال‌ها اختصاص می‌یافت، بعدتر فیلم‌های سینمای بدنه ایران و مدتی است که سریال‌های شبکه‌ نمایش خانگی. این عادت زشت اما تنها بهانه من برای نگاه کردن به سریال‌های شبکه نمایش خانگی نیست.