قالیباف و رویای ریاست

محمدباقر قالیباف حالا و درآستانه 59 سالگی بعد از 3 شکست پیاپی در جریان انتخابات ریاست‌جمهوری، در انتخاباتی که تنها با مشارکت 42 درصد واجدان شرایط برگزار شد، نه‌تنها موفق به کسب یکی از 30 کرسی تهران در یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی شد، بلکه به اذعان تحلیلگران راست و چپ نمودار سیاست ایران، یکی از مهم‌ترین گزینه‌های تصدی کرسی ریاست پارلمان و تکیه بر جایگاهی است که علی لاریجانی بیش از یک دهه مالک آن بود و حتی محمدرضا عارف با پشتوانه یک میلیون و 600 هزار رای هم نتوانست مانع جدی برای تداوم ریاست او محسوب شود. قالیباف اما نه لاریجانی را به عنوان رقیب ریاست مقابل خود می‌بیند و نه همچون انتخابات ریاست‌جمهوری شاهد اجماع اصلاح‌طلبان روی فردی خاص است؛ حالا او مانده و گزینه‌هایی که شاید گمنام نباشند اما تا قالیباف فاصله مشهودی دارند. شاید جالب‌ترین نکته درباره ریاست قالیباف بر پارلمان یازدهم، در صورت اعتماد تازه‌ منتخبان اصولگرا به او، تفاوت ریاستش با علی لاریجانی و نوع تعامل او با سایر نهادهای قدرتمند حاضر در جمهوری اسلامی باشد. مجمع تشخیص مصلحت نظام و هیات عالی نظارت، شورای نگهبان، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نهادهای امنیتی و اطلاعاتی و البته قوای مجریه و قضاییه ازجمله نهادهایی محسوب می‌شوند که در طول 4 سال آینده مجلس یازدهمی‌ها احتمالا ارتباطات بسیاری با آنان خواهند داشت. لاریجانی به‌ویژه در دوران پسا احمدی‌نژاد عمده تلاش خود را در مسیر تعامل با سایر نهادها به کار بست و در اکثر موارد هم تقریبا موفق بود ولی همین توفیق در پارلمان دهم به پاشنه آشیل او تبدیل شد تا جایی که اصلاح‌طلبان حاضر در پارلمان دهم بسیاری از طرح‌ها و استیضاح‌های ناکام خود را ناشی از پیغام پسغام‌های بیرونی می‌دانند که لاریجانی هرگز مقابل‌شان موضع سفت و سخت اتخاذ نکرد. در صورت ریاست قالیباف بر پارلمان، احتمالا شورای نگهبان و هیات عالی نظارت مجمع تشخیص مصلحت نظام حداقل در یکی، دو سال ابتدایی آنچه در پارلمان دهم کردند را تکرار نخواهند کرد؛ بدین معنا که احتمالا حقوقدانان شورای نگهبان پیش از تصویب یک طرح در بهارستان صراحتا آن را تخطئه نمی‌کنند، هیات عالی نظارت هم با نظرات خود طرح یا لایحه‌ای نظیر الحاق