استعفای ممتنع

فضای گفتمانی فعلی فعلا نتایجش مجلسی است که درگیر دنا پلاس و واکسیناسیون یا مساله قیر است.  باید فضا عوض شود که ساختاری جدید امکان کشورداری یابد.  چه فرقی می‌کند که رییس‌جمهور چه کسی باشد. در سال ۷۵ هم ما تقریبا این بن‌بست گفتمانی را داشتیم که با تصمیم نظام؛ از رهبری تا مرحوم هاشمی تا تمام نهادها یا تشویق به تغییر گفتمان کردند یا تمکین حالتی جدید شدند که خرداد ۷۶، پیام تغییر ساختار حکمرانی را ارایه کرد.  ما دوم خردادی لازم داریم که تهدیدهای خارجی و دنباله داخلی‌اش را بشوید و ببرد، ولی با کدام سرمایه؟ اصلا کدام جریان یا شخصیت این ظرفیت ملی را دارد؟ جریان راست که مرده است. اصلاح‌طلبان که از چشم افتادند به خاطر مواهب قدرت. احمدی‌نژاد هم کارنامه روشن دارد. نظامیان هم که دور اول احمدی‌نژاد کشور را قبضه کردند و آن پول نفت نتوانست بسازد. میرحسین که خاطره مدیریت سالم داشت خاطره‌ای گشت. ما ساخت داخل‌مان این‌چنین شد که دشمن خارجی این همه طمع برداشت. همه‌اش هم به واسطه تاخیر و خست و عدم شجاعت تصمیم برای آشتی داخلی بود. انگار یکی شمر است و دیگری اهل بیت (ع) و آشتی ممکن نیست. این یک پیش‌فرض مندرس و مورد علاقه دشمن خارجی است.  آنچه موجب شرایط فعلی است، تاخیر در تغییر گفتمان ساختارساز و  لجبازی و غرور و نخوت بود. فاسد‌های ظاهرالصلاح بسیاری از مناصب را پر کردند و کشور به اینجا رسید که می‌بینید. حالا اگر تصور می‌کنیم فردی توانا‌تر، از وسط ماجرا می‌تواند سرمایه اجتماعی تولید کند معرفی کنیم. جایگزین روحانی چه خطری را دفع می‌کند؟ هیچ. مام میهن به کما رفته است. مردم هم بی‌تفاوت. این از نتایج وسواس‌ها و بی‌مبالاتی‌های دورانی است که ما پیشران اصلاح نبودیم و اصولا اصلاح را ته ذهن‌مان غیرممکن دانستیم.  بهترین راهکار در شرایط فعلی اصلاح گفتمان و اجازه ساختار‌ریزی تا انتخابات آینده و امکان بروز یک همگرایی ملی شبیه دوم خرداد است.  گیرم پیشران آن اصلاح‌طلبان فعلی نباشند و حتی جناح مقابل آنها به شکل‌گیری آن برای امکان تغییر گفتمان و ساختار استقبال کنند. آقای روحانی باید درخواست بروز گفتمانی تازه و باز کردن شرایط را مهیا کند و