لطفی و ترجمه‌های ماندگارش

آشنایی با ترجمه محمدحسن لطفی از کتاب «تاریخ جنگ پلوپونزی» برایم آغاز شد، اما وقتی کتاب «مرگ سقراط» نوشته «رومانو گواردینی» ترجمه لطفی را می‌خواندم، به ترجمه ماندگارش پی ‌بردم و زمانی که خود با زبان سخت یونانی آشنایی پیدا کردم به این همه تلاش و همت لطفی درود فرستادم. او عمر خود را وقف خواندن، نوشتن و ترجمه آثار فلسفی کرد و با تسلطی که به زبان‏های آلمانی، انگلیسی و فرانسه داشت و طی مدت نزدیک به چهل سال در زمره بهترین مترجمان آثار کلاسیک و فلسفی قرار گرفت که زندگی و آثار افلاطون، دوره آثار افلاطون، فرهنگ رنسانس و خاطرات سقراط از آن جمله‏اند.  لطفی خود چهار سال پیش از مرگش در گفت‌وگویی گفته بود: «من هیچ‌ وقت قصد اینکه همه نوشته‌های افلاطون را ترجمه کنم نداشتم، افلاطون خودش مرا به دنبال خود می‌کشانید، به‌طوری که ساعاتی که مشغول ترجمه نوشته‌های افلاطون بودم، لذت‌بخش‌ترین ساعات زندگی من بود. نوشته افلاطون خاصیت عجیبی دارد. نزدیک شدن به افلاطون آسان است، از افلاطون جدا شدن و دور شدن مشکل است. کسی که یک دفعه دربند افلاطون افتاد، به این زودی نمی‌تواند خودش را خلاص کند. به این ترتیب افسون افلاطون واقعا طوری بود که رها نمی‌کرد. در میان آثار فلسفی که از فیلسوفان و متفکران 2500 تا 2600 سال پیش وجود دارد تنها یک نفر هست که در عین حال که بزرگ‌ترین فیلسوف دوران باستان و بزرگ‌ترین فیلسوف جهان به شمار می‌آید، نوشته‌های فلسفی‌اش هم شعر است و هم افسانه و داستان و هم نمایشنامه و همه اینها چارچوبی را تشکیل می‌دهد که هسته فلسفی نوشته را در برمی‌گیرد و این مزیت خارق‌العاده خاص افلاطون است.»  دکتر محمدحسن لطفی مترجم آثار فلسفی و محقق بنام آثار افلاطون، در سال 1298 در تبریز به دنیا آمد و پس از گذراندن دروس ابتدایی و متوسطه راهی تهران و پس از اخذ لیسانس حقوق از دانشگاه تهران، در سال 1321 عازم آلمان شد و در دانشگاه گوتینگن آلمان به تحصیل در رشته حقوق کیفری پرداخت. در دوران جنگ آلمان با متفقین و پس از سقوط آلمان نازی، تحصیلاتش را نیمه تمام گذاشت و به کمک افسران صلیب سرخ ارتش انگلیس توانست زندگی خود را نجات دهد. مدتی دستیار برتولد ا