پنجم اکتبر از سوی یونسکو به عنوان روز جهانی معلم نامگذاری شده تا بهانه‌ای برای قدردانی از معلم‌ها و بررسی مشکلات‌شان باشد. شعار امسال روز جهانی معلم «آموزگاران، رهبری در بحران، بازآفرینی سیمای آینده» متناسب با بحران ناشی از کروناست که در بیشتر کشورهای جهان آموزش را تحت تاثیر قرار داده است. نزدیک چهار هفته از شروع زود هنگام مدارس در ایران می‌گذرد. از چند روز مانده به بازگشایی مدارس، مدام از رعایت پروتکل‌ها و امنیت خاطر برای حضور اجباری دانش‌آموزان صحبت می‌شد، اما حضور نیافتن رییس‌جمهور برای بازگشایی مدارس نشان از عدم اعتماد کامل به سلامت مدارس داشت. خیلی زود «حضور اجباری» به «انتخاب شیوه تحصیل» و «حضور اختیاری» دانش‌آموزان تغییر یافت. وزیر آموزش و پرورش در گفت‌وگوهای متعدد، ضمن احترام به دانش‌آموزان برای انتخاب شیوه تحصیل بر باز بودن مدارس و حضور اجباری معلمان در مدرسه تاکید مداوم داشتند. آن کس که جایگاهی نداشت معلم بود و آنچه بی‌اهمیت بود، سلامت جسمی و روانی او! طبق برنامه‌های تعیین شده، دانش‌آموزان به دو گروه زوج و فرد تقسیم شدند و معلم موظف شد تا در دو هفته یک درس را به دانش‌آموزان حضوری تدریس کند. تدریس با ماسک و عوارض ناشی از کمبود اکسیژن مانند سردرد و حالت تهوع را اکثر معلم‌ها تجربه کردند. همچنین معلم موظف بود یک‌بار دیگر درس را برای دانش‌آمورانی که شیوه مجازی انتخاب کرده‌اند، تدریس کند. از هفته دوم مهر با بالا رفتن آمار مرگ و میر ناشی از کرونا، مدارس تعطیل شد. اگرچه آمار ابتلای معلمان و دانش‌آموزان به کرونا مخفی ماند و معلمان تدریس جدی را به صورت مجازی شروع کردند. متاسفانه هنوز خبری از تبلت‌هایی که قرار بود با قیمت مناسب به دست دانش‌آموزان برسد، نیست و در هر کلاس چند نفری به خاطر نداشتن گوشی از درس محروم هستند. تبعیض آموزشی نه تنها شامل دانش‌آموزان می‌شود، بلکه بسته به امکانات مدارس و محیط آموزشی بسیاری از معلمان نیز تحت تبعیض هستند. چندین ماه زمان برای ارتقای سامانه شاد نتیجه‌بخش نبوده و عدم سرعت مناسب برای ارسال پیام یا ویدیو، دانش‌آموز و معلم را برای جلوگیری از اتلاف وقت، ناچا