در دهههای اخیر مفهوم توسعه اقتصادی به سوی رویکردهایی مردمیتر، بومیمحورتر و پایدارتر گرایش یافته است. در این میان، گردشگری روستایی و بهویژه بومگردی، بهعنوان یکی از ابزارهای مؤثر و چندبعدی توسعه مناطق کمتر برخوردار، جایگاه ویژهای یافته است. در کشوری مانند جمهوری اسلامی ایران که دارای تنوع اقلیمی، فرهنگی و قومی گستردهای است، ظرفیتهای