بازی‌های رسانه‌ای برقرار و آینده سالن‌های تئاتر بی‌قرار

سرانجام چشم رسانه‌ها به جمال وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی روشن شد. سیدعباس صالحی در حالی به تالار وحدت، یکی از مجموعه‌های زیرنظر وزارتخانه متبوعش قدم گذاشت که سالن‌ها و مجموعه‌های فرهنگی و هنری غیردولتی یا تعطیلند، یا با آوار بدهی ناشی از پنج ماه تعطیلی و سرگردانی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ یعنی تعطیلی رسمی‌شان نزدیک است. منتها در تمام چند ماهی که از آغاز سال گذشته از هیچ‌ مسوولی خبری نیست. یعنی در رسانه‌ها خوب حاضرند، رونمایی می‌کنند، وعده می‌دهند، عکس می‌گیرند و می‌روند، اما در نهایت اهل هنر می‌مانند با انواع و اقسام بدهی. سالن‌های دولتی که مگس می‌پرانند، بعضی سالن‌های غیردولتی هم ترجیح دادند اصلا چراغ مجموعه را روشن نکنند که خدایی ناکرده ناچار به پرداخت هزینه آب و برق و کارمند نباشند؛ یکی، دو نمونه‌ای که تیری در تاریکی رها کرده‌اند به زودی از کرده پشیمان خواهند شد. روز گذشته رییس انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی ایران درباره وضعیت فعلی تماشاخانه خصوصی و روند فعالیت آنها با توجه به شرایط کرونایی موجود و نبود حمایت از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به خبرنگار مهر گفته است: «در حال حاضر تمام تماشاخانه‌ها بدهکاری سنگین دارند. ضمن اینکه فعالیت سالن‌ها با نصف ظرفیت مناسبات جدیدی میان تماشاخانه‌های خصوصی و گروه‌ها ایجاد می‌کند.وقتی تماشاخانه‌ای فعالیت خود را از سر می‌گیرد، مالکان و طلبکاران درخواست طلب خود را می‌کنند و این امر باعث می‌شود تا گرفتاری تماشاخانه‌ها بیشتر شود. »  وقتی دولت و شهرداری پای خود را از بحث حمایت کنار کشیده‌اند، از انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی ایران و مدیران تماشاخانه‌های خصوصی چه برمی‌آید؟ جالب  اینجاست که به تازگی پهنه رودکی و گذر فرهنگ در محدوده خیابان استاد شهریار افتتاح شده، گویی دولتی‌ها برای رفاه حال خودشان گذری و پهنه‌ای راه‌اندازی کرده‌‎اند، چراکه با جمع شدن و ورشکستگی سالن‌های خصوصی تئاتر دیگر جریان و گذری باقی نمی‌ماند جز تئاترشهر تاسیس دهه 50 و بنیاد رودکی ساخته شده در اواخر دهه 40. خروجی هر دو اینها هم ظرف همین هفت، هشت سال