پایان قرن امریکا

قرنی که گذشت به قرن امریکا شهرت دارد. مستعمره‌ای دورنشین، به برکت نظام اقتصادی و سیاسی خاصش و البته فرصت حاصل از دو فاجعه جنگ جهانی خود را سرور جهان و با آغاز جنگ سرد با شوروی و بالا بردن هزینه‌های امنیتی رقیب، هژمونی خود را به جهان تحمیل کرد. ایالات‌متحده تاثیرگذارترین کشور در عرصه بین‌المللی در قرن اخیر بوده است. سیادتی که با پایان زعامت باراک اوباما به نظر به پایان رسیده است. در آینده از باراک اوباما به عنوان آخرین رهبر بزرگ غرب یاد خواهند کرد. باراک اوباما با شناخت صحیح از عرصه بین‌المللی و تمرکز بر چین، ایجاد همگرایی با متحدان سابق به‌ویژه اروپا، توجه به جهان عرب و ایجاد سیاست موازنه میان اعراب و اسراییل، ایجاد نقش فعال مثبت و سازنده در سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی و بسیاری مانند این، رهبری ایالات‌متحده را تضمین کرد. خلاصه سیاست خارجی ایالات‌متحده در زمان باراک اوباما توجه به همگرایی و ایجاد یک جبهه بین‌المللی تحت رهبری ایالات‌متحده بود که به‌خصوص در زمان وزارت جان کری موفقیت قابل‌توجهی را کسب کرد. این همه با ورود ترامپ به کاخ سفید وارونه شد.  همگرایی و چندجانبه‌گرایی، جای خود را به  تک‌روی داد. قراردادهای تجاری منطقه‌ای تحت فشار یک‌جانبه ایالات‌متحده بازبینی شد که این بازبینی‌ها عموما به سود ایالات‌متحده بود. سازمان‌های بین‌المللی در ضعیف‌ترین سطح ممکن از سوی ایالات‌متحده به عنوان مدعی رهبری جهانی و فعال‌ترین بازیگر در عرصه این سازمان‌ها نگریسته می‌شود و دیگر از خرج دلار برای بهره‌برداری سیاسی از این نهادها و سازمان‌ها خبری نیست. اکنون کمتر کسی می‌داند نماینده ایالات‌متحده در سازمان ملل متحد -که بعد از وزیر امور خارجه، ارشدترین دیپلمات این کشور محسوب می‌شود- چه نام دارد. در حالی که می‌توان متصرفان این کرسی را تا زمان سوزان رایس به ذهن آورد. معاهده پاریس رها شده؛ برجام به نابودی کشیده شده و به تبع آن نقش ایالات‌متحده در شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی کمرنگ شده است. ایالات‌متحده در مقابل بحران بین‌المللی کرونا، نه تنها نقش رهبری غرب را بر‌عهده ن