چهارشنبه, ۲۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 17 April, 2024
۱۳۹۹/۰۶/۲۲ / /
عروسان خونبس، قربانیان همیشگی یک نکاح غیرنافذ
نه مهریه دارند و نه از ارث سهمی میبرند، نه نکاحشان به اختیار خودشان است و نه طلاقشان، آنها مایملک خانواده همسر خود هستند، آنها خونبهای خطا و جرم دیگری، آنها قربانیان همیشگی یک سنت شبهمنسوخ هستند. بهرغم اینکه عموما از این سنت به عنوان امری «شبهمنسوخ» یاد میشود، با این حال احتمال «فصلیه شدن» دختر 11 ساله اهوازی در هفتهای که گذشت نشان میدهد که هنوز تتمههای این سنت در بافت عشیرهای پابرجاست و علاوه بر آن، هنوز اصرارهایی بر ثبت این سنت به عنوان میراث معنوی ناملموس به چشم میخورد. «منیژه محمدی»، حقوقدان و وکیل پایه یک دادگستری که در حوزه دفاع از حقوق کودکان فعال است، در گفتوگو با «اعتماد» یکی از دلایل منسوخ نشدن کامل این سنت را در سکوت قانون میداند و میگوید: «دولت و قانون در مخالفت با این سنت زنستیزانه هیچگاه مستقیما دخالت نکرده و برای حفظ آرامش در مناطق عشایری با تسامح و تساهل از کنار این پدیده گذشته است.» این وکیل گفته یکی از مراجع قضایی در استان خوزستان را مبنی بر اینکه «خونبس در حقوق جزا جزو مصداقهای عدالت ترمیمی است» رد و تاکید میکند که در خونبس مبنای صلح و سازش بر محور قربانی کردن شخص ثالث، یعنی دختری از قبیله یا خانواده شخص بزهکار است، بنابراین خونبس هیچ نشانی از عدالت ترمیم را در خود ندارد، بلکه امری است ضد حقوق زن که تنها از فرد ثالث بیگناه برای همیشه یک قربانی میسازد، یک قربانی که قانون در مقابل او و آیندهاش سکوت پیشه کرده است.
ایران اسرائیل رژیم صهیونیستی فوتبال پرسپولیس استقلال حمله ایران به اسرائیل عملیات وعده صادق ایران و اسرائیل فلسطین آمریکا غزه