سینما و بهداشت روانی

راویان اخبار و ناقلان آثار و طوطیان شکرشکن شیرین گفتار در فضای مجازی چنین روایت کرده‌اند که ویروس کرونا اولین بار، دسامبر 2019 (آذر ماه 1398 خودمان) در شهر ووهان چین شناسایی شد و خیلی زود به جهان‌گشایی پرداخت و از همه جا سردرآورد. اصلا معلوم نیست، این ویروس بی‌پدر و مادر چه جوری پا به عرصه وجود گذاشت و جهان و کار جهان را که به گفته خواجه حافظ شیرازی «هیچ در هیچ» بود، پیچ در پیچ کرد. به دست مردم بیچاره کاسه چه کنم! چه کنم! داد و سوداگران فرصت‌طلب و قارون‌های زرپرست را به نان و نوایی و ثروتی بادآورده رساند که این یکی اصلا مهم نیست. تا بوده همین بوده ... از همه بدتر بساط سینما را بدجوری برهم زد. هر سال تا این موقع چند تا جشنواره برگزار می‌شد، جایزه می‌دادند. کف می‌زدند. هورا می‌کشیدند. سالن‌های سینما بروبیایی داشتند. چند تا فیلم رکورد فروش می‌شکستند و... خلاصه هر چه بود با سینما خوش می‌گذشت و... حالا نمی‌دانم؛ «به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده خود را...» زندانی خود خواسته خانه‌نشینم. افسرده دلم. افسرده دل افسرده کند انجمنی را. یعنی واگیر دارد. بر صفحه تلویزیون اخبار و آمار مرگ و میر کرونا زده‌ها را می‌شنوم. دم به دم مسوولان وظیفه‌شناس رعایت پروتکل‌های بهداشتی؛ شستن دست و زدن ماسک و فاصله‌گذاری اجتماعی را گوشزد می‌کنند. هرچند، حرف‌شان درست و از سر دلسوزی است. اما ناخواسته بر نگرانی و اضطراب عزیزان بیننده و شنونده دامن می‌زنند. شش‌دانگ حواس‌ها به بهداشت جسمانی مردم است. پروتکلی برای بهداشت روانی نیست؟ چرا هست. سینما حال آدم را خوب می‌کند. تماشای فیلم نشاط‌آور است برای همه، از کودکان خردسال تا پیران کهنسال. فیلم هر چه باشد، حال می‌دهد. عامه‌پسند و نخبه‌پسندش فرقی نمی‌کند. سینما، سینماست. «گروهی این و گروهی آن پسندند» اهمیت در نگاه شماست. ارزش فرهنگی سینما در همین بحران‌ها نمودار می‌شود. یک نمونه‌اش را از سی و چند سال پیش به یاد دارم. سال‌های جنگ و تهدید موشک‌باران تهران بود که فیلم «اجاره‌نشین‌ها» اثر ماندگار داریوش مهرجویی اکران عمومی شد