چند خوشه‌ی طلایی از یک گندُمزار

چهاردهمین دوره‌ی جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم مستند ایران (سینما حقیقت) با توجه به شیوع جهانی بیماری کووید ۱۹ به شکل مجازی و نمایش برخط (آنلاین) برگزار شد. این جشنواره، طی دوره‌های گذشته هم به خوبی نشان داده است که برای بسیاری از مستند‌سازان، فرصت مناسبی پدید می‌آورد تا تازه‌ترین مستندهای خود را که در شرایط بسیار دشوار و به طور معمول با کمترین پشتیبانی‌های مادی و معنوی تولید می‌کنند، برای علاقه‌مندان فیلم مستند، به تماشا بگذارند. در این دوره از جشنواره نیز، مثل بسیاری از جشنواره‌های دیگر، برخی انتخاب‌ها و جوایز اعطایی، بسیاری از کارشناسان سینما و مستندسازان را به شگفتی وا داشت. چیزی که صدالبته تازگی ندارد چراکه با ترکیب‌های متفاوت گروه‌های داوری، به طور معمول و نه البته به طور طبیعی، نتایج داوری‌ها نیز تا حدودی متفاوت خواهد بود. با توجه به محدودیت فضای درج مطلب در این صفحه، ناگزیر، تنها به چند نمونه از فیلم‌های کوتاه، نیمه‌بلند و بلند این جشنواره، به عنوان «مشت نمونه‌ی خروار» اشاره‌هایی گذرا داشته‌ایم تا در فرصت‌های دیگر- به هنگام نمایش همگانی این آثار در فضاهای دیگر- به نقد و بررسی آنها پرداخته شود.