هم پیمان با قایقران‌ها‌

لیلی خرسند| سکوت آزاردهنده‌ای است. عادت نداریم ورزشگاه آزادی را اینطور خلوت ببینیم؛ چند نگهبان و کارمندی که به اجبار سرکارشان حاضر شده‌اند تنها کسانی‌اند که در ورودی ورزشگاه می‌شود دید. سکوت بغض را راهی گلویت می‌کند، با خودت می‌گویی اگر کرونا نبود، چه غوغایی اینجا به پا بود؛ دختران و پسران جلوی سالن‌ها را پر می‌کردند. چند ساعت قبل از شروع مسابقات به استادیوم می‌آمدند و صدای شیپورها دلت را می‌لرزاند، دست‌فروش‌ها بساط ساندویچ و تخمه‌شان پهن بود، یکی رنگت می‌کرد، به رنگ عشق، به رنگ تیمت و دیگری پرچم …