پرنیان سلطانی
وقتی محمد فرخی یزدی با خودکاری روی دیوار سلولش نوشت «ای دژ سنگدل قصر قجر»، زمانی که مهدی اخوان‌ثالث در مجموعه شعر «در حیاط کوچک پاییز» نوشت «عجایب شهر پرشوری است این قصر قجر» و هنگامی که بزرگ‌علوی کتاب «53نفر»ش را با جمله «دیوارها و حیاط‌های این زندان قصر چیزها دیده‌اند» شروع کرد، کمتر کسی فکر می‌کرد روزی این دژ سنگدل فرو بریزد و جای آن را باغ‌موزه‌ای زیبا بگیرد. اما این آرزوی زندانیان سیاسی سال‌های نه چندان دور که در آن دوران بسیار محال به‌نظر می‌رسید، سرانجام در سال 1391به وقوع …