[نیره خادمی] هرمز رنگارنگ را که دیدند، میخواستند برای سفر به ایران چمدان ببندند؛ از بس جزیره، زیبایی برای دیدن دارد و این فرصت دیدن را خسرو سینایی، فیلمساز صاحب سبک و مستقل ایرانی به آنها داده بود. او در فیلم «جزیره رنگین» به فعالیتهای زیست محیطی احمد نادعلیان در جزیره هرمز پرداخت؛ فیلمی که سال 94 در دو روز اکران جشنواره ونکوور تمام بلیتهایش به فروش رفت. درکاتالوگی که همان زمان برای نمایش فیلم در این جشنواره چاپ شده بود، نوشته بودند: «این فیلم باشکوه و جذابیت نشان میدهد که چگونه یک کوشش مصمم میتواند در بزرگداشت و زنده نگه داشتن هنرهای قدیمی مثل سفالگری، حکاکی، کار روی شیشه، قالیبافی، تئاتر سنتی و نقاشی روی دیوار و غیره… موثر باشد. امیدوار باشیم که چالشها با ایران برطرف شوند و همه ما بتوانیم برای سفر چمدانهایمان را ببندیم.» حالا خسرو سینایی، مرد چشم روشن هشتاد ساله که تقریبا 52سال از عمرش را در فیلمسازی گذاشته، در خلوت روزهای قرنطینه در خانه نشسته است. تصمیم به سکوت گرفته بود، اما سرانجام سر حرف با ماجراهای کرونا، ویروس عالمگیر این روزها و جفای انسان در حق طبیعت باز شد و به گلایهها رسید.