انفجاری فراتر از تحمل خاورمیانه

[مجتبی پارسا] با پراکنده‌شدن غبار و دود قهوه‌ای ناشی از انفجار، چهره ویران‌شده و آخرالزمانی بیروت کم‌کم نمایان شد. حتی تا شعاع 4 کیلومتری از مرکز انفجار اگر همه شیشه‌های ساختمان‌ها خرد نشده بود، دست‌کم بخشی از آن فروریخته بود. به گزارش گاردین، ساعت کمی از 6 بعدازظهر به وقت محلی گذشته و دود همراه با گازهای صورتی‌رنگ اجساد را مانند کفنی پوشانده بود. تکه‌ها و خرده‌های شیشه‌ سراسر خیابان‌های اطراف را پوشانده و برخی حتی وارد بدنه خودروها شده بود. درختان را می‌دیدید و گودال‌هایی از خون، در خیابان‌ها و پای این درختان. دنبال‌کردن مسیرهای خون به خودروها و موتورسیکلت‌هایی می‌رسید که سعی داشتند زخمی‌ها را به بیمارستان ببرند. بیمارستان‌هایی که پس از چند دقیقه بعد از انفجار نمی‌دانستند چگونه باید از عهده این حجم از زخمی‌ها و کشته‌ها بربیایند. صدای آژیر آمبولانس‌ها و ماشین‌های امدادی در فضای شلوغ و پرهرج‌ومرج شهر پیچیده بود. آمبولانس‌ها به سرعت از تقاطع‌ها و چهاراه‌هایی که خودروهای شخصی سعی در فرار از محل حادثه داشتند، عبور می‌کردند. در تمام این مدت، ابر قارچ‌مانند حاصل از انفجار که بالای بندر به شکل نازکی درآمده بود، به سمت شرق حرکت می‌کرد و تا حدود نیم ساعت بالای سر شهر چرخ می‌زد. خبرنگار روزنامه گاردین در مشاهدات خود از این وضع می‌نویسد:   «وقتی از مناطق حومه شرقی شهر بیروت به سمت بندر بیروت، محل انفجار حرکت کردیم، حجم ویرانی خیلی شدیدتر بود. ده‌ها ساختمان آسیب‌های ساختاری و اسکلتی دیده بودند. مغازه‌ها و رستوران‌ها همگی به شکل وسیعی آسیب دیده و یک کلوپ به‌طورکلی نابود شده بود.» حملات توپخانه‌ای و هفته‌ها درگیری در جنگ داخلی هم نتوانسته بود این حجم از ویرانی را ایجاد کند. مردها و زن‌ها و کودکان درحال قدم زدن بودند؛ سردرگم و ژولیده از جایی در نزدیکی محل انفجار از خانه‌هایشان بیرون آمده بودند. عده‌ای معدود از آنها با عجله می‌دویدند. سایرین در بهت و حیرت، خانه‌ها را و آنچه از این خانه‌ها باقی مانده بود، رها کرده بودند و به