مورچهخوارها به طور طبیعی، بومی 14 کشور محسوب میشوند. هندوراس، نیکاراگوئه، کاستاریکا، پاناما، کلمبیا، گویان، گویان فرانسه، سورینام، اکوادور، پرو، برزیل، بولیوی، پاراگوئه و آرژانتین. شاید ندانید اما اصلیترین غذای مورچهخوارها را به رغم نامشان موریانهها تشکیل میدهند. مورچهخوارها تقریبا 25 میلیون سال است که بر روی کره زمین زندگی میکنند.
طول زبان یک مورچهخوار بالغ تقریبا 60 سانتیمتر است. بزاق این حیوان به مثابه یک سلاح چسبناک و محکم، راه را برای فرار طعمه میبندد. مورچهخوارها میتوانند هر دقیقه 150 بار زبانشان را از دهان خارج کنند.
مورچهخوارها روزانه حدود 35 هزار مورچه و موریانه را میخورند، یعنی حدودا یک میلیون در ماه! مورچهخوارهای بالغ صفحات سختی در دهانشان دارند که با کمک آن، مورچهها و موریانهها را به شکل خمیر درمیآورند. هضم اسید فرمیک موجود در بدن مورچهها و موریانهها فقط از معده قوی این موجود بر میآید.
به دلیل وجود چنگال و بازوهای بزرگ، اغلب مردم تصور میکنند که مورچهخوارها از خانواده خرس هستند. این حیوانات بسیار قوی هستند و یک ضربه محکم و شدید آنها، ممکن است یک جگوار یا تمساح متوسط را از بین ببرد.
مورچهخوارها بچههایشان را بر پشت کمرشان حمل میکنند. این کار نهتنها باعث میشود که والدین بهتر از فرزندانشان مراقبت کنند، بلکه موجب میشوند این موجودات عظیمالجثهتر نشان داده شوند و دیگر حیوانات را بترسانند!
مورچهخوارها در بین تمام پستانداران کمترین دمای بدن را دارند. دمای بدن آنها تقریبا 32 درجه سانتیگراد است. همین مسأله باعث میشود که این حیوانات از نظر فیزیکی، متابولیسم کمتری داشته باشند و در نتیجه پروتئین و کربوهیدرات کمتری هم مصرف کنند.
مورچهخوارها از سنین بزرگسالی، بینایی ضعیفی دارند. آنها نمیتوانند رنگهای زیادی را تشخیص بدهند. در عوض، حس بویایی در آنها بسیار قوی است. حس بویایی آنها تقریبا 40 برابر بیشتر از قدرت بویایی انسان تخمین زد