چرا «سیمرغ»؟

«سیمرغ» در اوستا به گونه «سَئنَ»، در ارمنی به شکل «سین» و در آذری «سائن» آمده است (که در ترکیب «صائن قلعه» هنوز باقی مانده). حتی در اساطیر چین هم بازتاب داشته و به شکل «سی‌ان – هو» از آن یاد شده است. عده‌ای نیز بر این باور هستند که «سیمرغ» به معنی مرغ آهن است چراکه در زبان پهلوی «سن» به معنی «آهن» بوده. «سیمرغ» را حتی با واژگان لاتین (در انگلیسی Sun به معنای خورشید) نیز هم‌پیوند دانسته‌اند و آن را با خرد و خردورزی هم‌برابر یافته‌اند. همچنین در کتاب «زندگی و مهاجرت نژاد آریا» آمده مقصود از این ترکیب سفینه‌ای است متعلق به موجودات دوردست که در آن زمان به زمین نشسته است. در واقع وجه اساطیری «سیمرغ» در فرهنگ ایرانی ریشه کرده و شاخ و برگ آن همه جا رفته است. جالب است بدانید که «سین‌دخت» (به معنای دخت و دختر سیمرغ) نیز همچنان از همان «سَئن» اوستا است. گاهی هم البته «سیمرغ» به شکل «سیرنگ» آمده است. از آن به معنای پیام‌آور نیز یاده شده است چنانچه گفته‌اند (فرهنگ شاهنامه، حسین شهیدی مازندرانی، ص 427) «سَئن» (سیمرغ) شخصی بود که صد سال پس از زرتشت به دنیا آمد و دویست سال پس از او درگذشت؛ یارانی داشت و پیروانی که شمار آن را تا صد نفر ذکر کرده‌اند.