داغ فراموشی یک پرونده

 [امیرحسین خواجوی] آنها فراموش شده‌اند. انگار دیده نمی‌شوند. درد و رنج‌شان را هر روز و هر ساعت به تنهایی به دوش می‌کشند. انگار فراموشی مرهمی بر زخم‌های ناسورشان شده. با اینکه یک پرسش، روح و روان‌شان را ذره‌ذره می‌خورد، اما دیگر انگیزه‌ای برای یافتن پاسخ ندارند، همین امر هم باعث شده تا همه آنها در گوشه‌ای مشغول روزمرگی شوند. همان  دخترانی که حدود 6‌سال پیش به طرز مشکوکی قربانی اسیدپاشی‌های سریالی اصفهان شدند. حادثه‌ای جنجالی که با وجود همه واکنش‌ها و حساسیت‌های زیادی که در پی داشت، تاکنون عاملان آن معرفی نشده‌اند. در این سال‌ها هرازچندگاهی در میان سوال و جواب‌های رسانه‌ای مسئولان قضائی و انتظامی اشاره‌ای هم به آن حادثه می‌شود، اما تاکنون اظهارات مطرح‌شده مسئولان در این‌‌باره از چند گزاره تکراری «در دست تحقیق و بررسی است»، «پیگیری این پرونده تا دستگیری متهمان ادامه دارد» و جملاتی از این دست، فراتر نرفته و در فضای غیررسمی هم تاکنون هرچه که درباره متهمان این پرونده و حواشی آن گفته شده، بیشتر بر پایه حدس و گمان است. یک موتورسیکلت با دو سرنشین  کلاه‌کاسکت به سر در خیابان‌های نصف‌جهان که بر سر و صورت قربانیان اسید پاشیدند، تنها رد موجود از عاملان این حادثه است. همین سرنخ نصف‌ونیمه هم ابتدا از لابه‌لای گفت‌وگوهای قربانیان با رسانه‌ها بیرون زد و بعد هم پلیس با تأیید آن خیلی‌ها را امیدوارکرد که مسببان و مرتبطان با حادثه زود شناسایی و دستگیر می‌شوند. اظهارات مقامات بلند پایه استانی و حتی کشوری هم ظاهرا نشان از عزم جدی برای بازداشت و برخورد قاطع قانونی با عاملان اسیدپاشی داشت، اما همه اینها وعده‌هایی بود که تاکنون رنگ واقعیت نگرفته است. ابهامات این حادثه و نامعلوم‌بودن چگونگی بررسی سرنخ‌های این پرونده حتی هنوز هم به صورت پرسش‌هایی تکراری از سوی مقامات بلند پایه مطرح‌می‌شود. همین چند روز پیش معاون امنیتی و انتظامی وزارت کشور در صحن علنی مجلس درباره این پرونده گفت: «متاسفانه پرونده اسیدپاشی اصفهان هنوز با وجود کنترل‌ها، بررسی‌ها و سرن