[ترجمه: وحیده حقانی] شبح مرگ در معادن زغال سنگ بلوچستان در حال پرسهزنی است. این منطقه که در جنوب شرقی پاکستان قرار دارد، یکی از دشوارترین محیطهای کاری جهان را در خود جای داده است که در آن روزانه دههاهزار مرد و کودک برای استخراج هزاران تن زغال سنگ به زیر زمین میروند.
خطر انفجار زیرزمینی، مسمومیت با گاز متان، خفگی یا ریزش دیوار معدن همهجا وجود دارد. بهندرت میتوان کارگری را در پنج معدن تجاری زغال سنگ این استان پیدا کرد که از گزند خطرات شایع در این معادن در امان مانده باشد.
«لقمان شاکر» 24ساله اهل «سوات»، شهری در ایالت «خیبر پختونخوای» پاکستان است. 9سال پیش، شاکر در 15 سالگی در جستوجوی کار به ایالت بلوچستان آمد؛ او از آن زمان در کار معدن بوده است. او میگوید: «20 نفر را میشناسم که در زیر زمین جان باختهاند. کارگران اغلب به علت ریزش آوار میمیرند و گاهی 24 ساعت طول میکشد تا آنان را از زیر آوار بیرون بیاوریم، چون هیچ نوع ماشینی برای آواربرداری نداریم؛ ماییم و خودمان.»
شاکر درحالی که صورت غبارگرفتهاش را تمیز میکند، با حسرت میگوید: «وقتی آنان را بیرون میکشیم، جسدهایشان اغلب قابل شناسایی نیست. هربار که وارد معدن میشوم با خود فکر میکنم که احتمالا بیرون نخواهم آمد.»
شاکر تقریبا 10سال است غروب آفتاب را ندیده است. هر هفته او پیش از سپیدهدم به زیرِ زمین میرود و پس از 6 روز تحمل تاریکی، از معدن بیرون میآید و یک روزی را که تعطیل است بیشتر میخوابد. او توضیح میدهد که فقر و بیسوادی او را ناچار به کارگری در معدن کرده است: «کارِ معدن در تابستان خفهکننده است؛ این هم زندگی ماست دیگر.»
اولینبار انگلیسیها بودند که در دهه 1850 از خاک کانیخیز بلوچستان، زغال سنگ استخراج کردند و خط آهنی نیز ساختند که هنوز هم از آن برای انتقال زغال سنگ از میان بلندیهای خطرناک دره بولان استفاده میشود.
استخراج زغال سنگ اکنون به صنعتِ مدرنِ بزرگی تبدیل شده است. ایالت بلوچستان با داشتن پنج میدان بزرگ زغال سنگِ «