رخت عزا بر تن ایل قشقایی ‏

  [امین شول سیرجانی ]  فرود گرگین‌پور؛ موسیقی‌دان ارزشمند ایل قشقایی بدرود حیات گفت تا زنان و مردان قشقایی که شب‌های دراز زمستان را با نوای ‏کمانچه نوازی حزن‌انگیز او سر کرده بودند؛ حالا رخت عزا به تن کنند. فرود به همراه همسرش افسانه جهانگیری (خواننده موسیقی ‏قشقایی) و برادر کوچک‌ترش فرهاد نقش انکارناپذیری در زنده نگه داشتن فرهنگ موسیقی قشقایی ایفا کرده است. برادران گرگین‌پور با ‏الهام گرفتن از شیوه نوازندگی استادان بنام موسیقی ایران همچون نورعلی خان برومند، علی تجویدی و... هم روش و سنت موسیقی ایرانی را در ‏کارهایشان حفظ کردند و هم با رجوع به فرهنگ غنی ایل قشقایی خرده فرهنگ‌های به محاق رفته موسیقی ایل را بازیافتند. درباره جزئیات فنی کوشش‌های ‏فرود و فرهاد گرگین‌پور در گسترش موسیقی قشقایی باید اهل فن سخن بگویند اما واضح است که این کوشش‌ها از منظر انسان‌‏شناسی فرهنگی به قدری موثر بوده‌اند که توانسته‌اند اهالی ایل قشقایی را در هر کجای ایران با این موسیقی آشنا کنند و به جز آن ‏علاقه‌مندان به موسیقی نواحی ایران هم از شنیدن آثار ناب موسیقی نواحی ایران محروم نمانده‌اند. این یادداشت کوتاه اما این مجال را ‏فراهم کرده تا بار دیگر به خودمان یادآوری کنیم که گنجینه‌های موسیقی نواحی یک به یک از دست می‌روند و هنوز هم رویه‌ای روشن ‏برای مستندسازی خرده فرهنگ‌های حاکم بر موسیقی نواحی ایران وجود ندارد. البته از سال‌ها پیش چهره‌هایی چون استاد محمدرضا ‏درویشی برای تقویت جریان فرهنگی موسیقی نواحی از هیچ کوششی دریغ نکرده‌اند. یا در استان کرمان پژوهشگری چون فواد توحیدی ‏در جمع‌آوری و انتشار آثار موسیقی نواحی زحمت بسیار کشیده است، اما با این حال به دلیل نبود سیاست‌گذاری جامع در این حوزه ‏موسیقی نواحی در بسیاری از مناطق ایران خصلتی موزه‌ای پیدا کرده است و هنرمندان گمنام موسیقی احساس تنهایی می‌کنند. این ‏احساس تنهایی البته در زمان برگزاری جشنواره‌های موردی به‌طور موقت کنار می‌رود اما فقط به‌طور موقت. شایسته است که سیاست‌گذاران فرهنگی ایران بار دیگر اهمیت موسیقی نواحی  را