آسان‌کردن فروش شهر

  [ فروغ فکری ] اوایل اردیبهشت امسال کارگروه شناسایی تعارض منافع سازمان شهرداری‌ها در مرکز ‏توانمندسازی حاکمیت و جامعه، ‏مطالعاتی درباره فروش تراکم در شهرها انجام داد. براساس این مطالعه در ‏‏۲۰‌سال گذشته عمده‌ترین منبع درآمدی برای مدیریت و ‏نگهداری شهرها از محل تخلفات و جریمه‌هایی بوده که زندگی شهروندان را به شکل جدی مختل کرده است. فروش تراکم به ‏مهم‌ترین ابزار کسب ‏درآمد بدل و در این سال‌ها هم هر روز بر میزانش افزوده شده است؛ چنانکه بودجه نقدی شهرداری ‏تهران ‏در‌ سال ۹۸ به گفته رئیس شورای شهر ۱۵.۵‌هزار‌میلیارد تومان بوده است که ۷.۵‌هزار‌میلیارد تومان ‏از این بودجه از محل عوارض‌های ‏ساخت‌وساز ساختمانی تأمین شده است؛ این یعنی نیمی از درآمد ‏شهرداری بر این اساس است و این اتفاق از دهه 70 که شهرداری‌ها ‏مکلف شدند تقریبا تمام هزینه‌های ‏مدیریت شهری را مستقل از دولت تأمین کنند، روز به روز بیشتر شد. ‏ پیش از آن، علی نوذرپور، معاون وقت امور شهرداری‌ها در سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کل کشور هم در این‌‏باره گفته بود که ‏در حال حاضر تنها ۶‌درصد از هزینه‌های شهرداری از محل بودجه دولتی و ‏حدود ۲۰‌درصد از هزینه‌های شهرداری‌ها از ‏محل مالیات بر ارزش افزوده تأمین می‌شود که این سهم برای ‏کلانشهری مانند تهران حدود ۳۵۰۰‌میلیارد تومان است. باقی درآمد ‏شهرداری به‌طور عمده از عوارض ‏ساختمانی حاصل می‌شود، به‌طوری که ۶۵‌درصد از درآمدهای این سازمان از محل این عوارض تأمین ‏می‌‏شود‎.‎ شهر با فروش افسارگسیخته تراکم، به خیابان‌هایی لاغر با ساختمان‌هایی بلند بدل شد و همین هم نفسش را ‏تنگ کرد و زمانی حتی در ‏آگهی‌های سایت دیوار هم تبلیغاتی با عنوان «آگهی تراکم اضافه ساختمان» قرار ‏گرفت که تعدادی به اصطلاح کارچاق‌کن می‌توانستند ‏تراکم اضافه برای ملکی دست و پا کنند. با وجود ‏مخالفت گسترده فعالان حوزه شهری درباره فروش تراکم و نقدهای سال‌های گذشته، ‏این‌بار بحث فروش