قایق‌صیادان بلوچ به گل نشست

  [لیلا مهداد] شبی که ماه کامل شود، لِنج‌ها کنار «بریس» و «رَمین» آرام نمی‌گیرند. صیادان خسته از ‏موج‌های دریا، روی عرشه می‌ایستند و چشم می‌دوزند به اسکله «کُنارک» و «چابهار». 21 مرد دریا روی هر لِنج‌، ‏می‌زنند به دل آب‌های عمان و اقیانوس هند. می‌روند تا نزدیک مرز و ترس طوفان‌ها، راهی به جان‌شان باز ‏نمی‌کند. کیلومترها تور می‌اندازند. دلهره دزدان دریایی خواب از چشمان‌شان می‌دزدد. شیطنت عروس‌های ‏دریایی، تورها‌شان را به هم می‌پیچد و خالی از صید می‌کند تا شب‌ را به روز بدوزند و گره از تورها باز کنند. ‏به خانه که برسند سهم‌شان از تمام شب‌زنده‌داری‌ها و دلهره‌ها یک‌سوم صید سه‌ماهه است.‏ سال‌هاست لِنج‌ها رفته‌اند. قایق‌ها به گِل نشسته‌اند. دست صیادان از دریا کوتاه شده. پاتوق کِشتی‌های بزرگ، ‏شده دریای خالی از ماهی. تعداد زیادی از صیادان زاروزندگی‌شان را بُرده‌اند حاشیه‌شهر؛ دور از چشم ‏هم‌ولایتی‌ها.‏