آیا آلودگی هوا درمان ندارد؟

نیمه دوم  هر سال با اوج گرفتن آلودگی هوا در کلانشهرهای کشور، این پرسش تکراری، پررنگ می‌‌شود که به‌راستی چرا این معضل هر سال بدتر شده و کسی را یارای حل آن نیست؟ معضلی که بر اساس پیشینه‌ها، در دنیا به بیش از ۱۴۰ سال پیش و در ایران (تهران) به سال ۱۳۴۶ خورشیدی برمی‌‌گردد. با بروز و ظهور کرونا، ظاهرا میزان مرگ‌ومیرهای آلاینده‌های هوا به حاشیه رفته است؛ اگر آمار تلفات چند سال اخیر بر اثر آلودگی هوا را در کشور بررسی کنیم، به رقمی بسیار وحشتناک‌‌تر از مرگ‌‌های کرونایی دو سال اخیر می‌‌رسیم اما اینکه چرا این میزان مرگ‌ومیر چندان مورد توجه نیست و دولت‌های مختلف در ۸ سال دولت‌‌داری هر کدام به‌گونه‌ای از زیربار مسئولیت آن شانه خالی می‌‌کنند و نهادهای غیردولتی نیز همین رفتار را دارند، قابل تامل‌‌تر است.براساس گزارش سال گذشته اداره کل محیط‌زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران، سالیانه ٣٠ هزار نفر در کشور بر اثر آلودگی هوا جان می‌سپارند؛ رقمی که اگر امسال بیشتر نشده باشد، حداقل ثابت مانده است؛ این رقم بزرگ اما در بررسی‌های وزارت بهداشت حتی به ۴۲ هزار نفر هم می‌‌رسد؛ گروه «سلامت هوا و تغییر اقلیم مرکز سلامت محیط و کار» وزارت بهداشت اعلام کرده، مواجهه طولانی‌‌مدت با آلاینده ذرات معلق در کشور، سالیانه باعث بروز ۴۱ هزار و ۷۰۰ مورد مرگ زودرس می‌شود. تلفات انسانی آلودگی هوا فراتر از کرونا یک محاسبه سرانگشتی نشان می‌دهد تلفات انسانی آلودگی هوا فقط در سه،چهار سال گذشته بیشتر از ۱۳۰ هزار نفر آمار رسمی است که از بهمن ۹۸ تا امروز بر اثر کرونا جان باخته‌‌اند! به نظر می‌‌رسد آلودگی هوا در تهران و شهرهای صنعتی کشور چنان عادی و تکراری شده که کسی به شمار کشته‌‌های سالیانه آن توجه نمی‌‌کند و حتی خسارات هنگفت چند میلیارد دلاری هم توجهی برنمی‌­انگیزد؛ رقمی که چند منبع مختلف آن را تایید کرده‌اند. براساس برآوردها، هزینه‌‌های مستقیم و غیرمستقیم تحمیلی ناشی از آلودگی هوا بسیار زیاد است؛ تعطیلی مدارس، دانشگاه‌ها، بازار، برخی کارخانه‌ها، محدودیت‌­ها