زمان تدوین قانون اساسی که قرار بود حقوق اساسی ملت ایران مورد شناسایی قرار گیرد، بحثهایی نظیر تفتیش عقاید و ایجاد محدودیت به خاطر داشتن عقیده، واقعا یک ضد ارزش و از مصادیق نقض آزادی تلقی میشد، لذا اصلی را هم در قانون اساسی به آن تخصیص میدهند تا در آینده اشخاص حقیقی و حقوقی امکان مزاحمت برای مردم نداشته. اما آیا واقعا در عمل اصل بیست و سوم قانون اساسی که اشعار میدارد: