رباط بخیل درباره‌ اخراج شتاب‌زده پناه‌جویان افغان

پهنه‌ای بی‌حاصل را که جز باد به کف نداشت، «رواداری» و «مدارا»، خوشنام کرد. کاروان‌سرایی شد بر سر راهی که مسافران و بی‌جاشدگان در آن سر آسایش بر بالین می‌گذاشتند و می‌ماندند تا نفسی تازه کنند و راه را باز‌یابند. این استقبال مشفقانه، دشت باد را، رباط‌کریم کرد، در سال ۱۳۰۰ شمسی. نه یک رباط چون هزاران رباط دیگر؛ رباطی که به کرامت و سخاوت شهره بود‌ و تا دیروز که پناه‌جویان افغان در آن ساکن بودند، همچنان رسالت خود را بر دوش داشت. اما امروز چرخشی ناگهانی، شور و شری در این روا‌داری به پا کرده است.