مادر دهه شصتی، مادری است از نسل امید و صبوری، نسلی که به تنهایی کولهبارش را بر دوش میگذاشت، به مدرسه میرفت و به تنهایی الفبای فارسی را میآموخت؛ نه توقع نوازشهای مادرانه و پدرانه امروزی را داشت و نه توقع کیف و کفش و لباس، چون یاد گرفته بود قانع باشد.