بیایید با هم به دهه۷۰ برگردیم؛ به شبهای تماشایی، به سالنهای پرهیاهو، به همهمه بیوقفه و آمیخته با صدای مردان چای و فروش. به شبهایی که هنوز خبری از سوپرلیگ، لیگ برتر و نقلوانتقالات میلیاردی نبود و پوشیدن کفشهای اورجینال مزیت خاصی محسوب نمیشد. شبهایی که بهجای واژه شیک و فرنگیِ «فوتسال»، روی زبان عامه مردم «فوتبال سالنی» خوش نشسته بود. به شورش بچههای پایینشهر مقابل اتوکشیدههای بالاشهری با کفشهای برند «W». آن شبها سالنهای تربیتبدنی شهرها در قرچک، ساوه، قم، مشهد، تبریز و... با جولان …